Hoi,
Ook ik wil graag mijn verhaal doen op deze site, mede in de hoop dat dit anderen wellicht tot steun zal kunnen zijn. Ik ben 35 jaar en woonachtig in Rotterdam. In juli 2007 heb ik op aanraden van de huisarts een uitstrijkje laten doen. De aanleiding was dat ik al een tijd last had van contactbloedingen, maar ik weet dit zelf aan het Mirena-spiraal dat ik, ook met het oog op andere klachten, wilde laten verwijderen. Ik had niet eerder aan het bevolkingsonderzoek meegedaan. Kanker komt niet voor in mijn familie, ik dacht dat mij dat niet zou overkomen. Twee weken later kreeg ik de uitslag, weer bij de huisarts. Eigenlijk geheel toevallig: ik kwam voor iets anders en heb geen moment meer bij dat uitstrijkje stilgestaan. Ze zei dat het een PAP2 was, een voorstadium van baarmoederhalskanker. De schok was erg groot. Ze heeft me doorgestuurd naar het ziekenhuis, op mijn verzoek het LUMC in Leiden. Ook daar was de uitslag PAP2. Herhalen over een half jaar. Zo gezegd, zo gedaan. Na een half jaar uitslag PAP3a… Daarna weer PAP2 en toen ik voor de tweede keer PAP3a had heeft een colposcopie plaatsgevonden; inspuiten van de baarmoedermond met azijnzuur om de afwijkende plekjes zichtbaar te maken, en aansluitend een biopsie waarbij vier stukjes weefsel zijn weggenomen. De uitslag van het pathologisch onderzoek was een CIN III, ernstige dysplasie. Anderhalve week later al, op 25 mei 2009, heb ik een lisexcisie ondergaan. Ik had inmiddels de nodige verhalen gelezen op het internet en was daar niet gerust op… Gelukkig kan ik zeggen dat het alleszins meeviel. Ze hebben het goed verdoofd met vier verdovingsinjecties, waardoor ik van de ingreep zelf niets heb gevoeld. Verder deden de arts en verpleegkundige er alles aan om mij op mijn gemak te stellen. De eerste dagen heb ik veel wondvocht verloren, maar dit werd snel minder, zeker als ik me niet inspande. Los van een nabloeding twee weken na de ingreep, heb ik er verder eigenlijk geen hinder meer van ondervonden. Wel was ik geschrokken van de hoeveelheid weefsel die ze hadden weggenomen; een laag van maar liefst een centimeter. Gelukkig kreeg ik de geruststelling dat de ingreep geen consequenties had voor een eventuele zwangerschap. Twee weken later kreeg ik de uitslag: er was voldoende weefsel weggehaald (het weefsel was inderdaad CIN III) dus nabehandeling was niet nodig. Ik hoef pas over een half jaar weer terug te komen voor een uitstrijkje. Verder sta ik tot 2011 onder controle.
Ik wens iedereen die dit doormaakt heel veel sterkte. Ik weet welke onzekerheid het met zich meebrengt; steeds weer wachten op de uitslagen, angst voor wat er aan de hand is en wat voor gevolgen dit kan hebben, zeker als je nog een kinderwens hebt! Verder kan ik iedereen aanraden: neem bij elk ziekenhuisbezoek iemand mee. Het zijn best ingrijpende mededelingen die je krijgt te verwerken, ik heb zelf gemerkt dat je niet altijd alles even goed meekrijgt door de spanning over wat er aan de hand is en wat er met je gaat gebeuren. Dan is het fijn als er iemand bij is die meeluistert. Of schrijf mee met wat de arts zegt. En stel alle vragen die er bij je opkomen. Ik ben zelf na de laatste ingreep nog een keer teruggegaan voor een gesprek met een gynaecoloog, enkel om nog een aantal vragen te kunnen stellen. Het heeft mij heel erg geholpen.
Als je vragen hebt of ervaringen wilt delen, mail mij dan gerust.
