Hoi Christine,
Nu, vier maanden na de operatie, wil ik graag mijn verhaal vertellen zodat anderen hier iets aan kunnen hebben.
Ik heet Sandra en ben 39 jaar, getrouwd met Karel en heb drie kinderen van 15, 11 en 10 jaar.
Eigenlijk begint mijn verhaal in 2007, als ik last krijg van contactbloedingen, tussentijdse bloedingen en pijn na het vrijen. De huisarts doet het af met een ontsteking of gesprongen adertje en stuurt me weer naar huis.
In de zomer van 2008 zijn wij op Lanzarote en begin ik hevig te bloeden, dit duurt een paar dagen en na de vakantie maak ik meteen een afspraak bij de huisarts. Hij denkt aan hormoonproblemen en schrijft een hormoonkuur voor om alles schoon te maken. Na twee weken is er nog weinig veranderd en zet hij me aan de anticonceptiepil.
Na veel bijwerkingen en weer bloedingen staan wij op een onderzoek door een gynaecoloog. Na veel paniek in het ziekenhuis, een uitstrijkje en een punctie krijgt mijn man op 16 september de grote klap: Uw vrouw heeft kanker. Het uitstrijkje uit 2004 blijkt verkeerd!!! beoordeeld, was pap1 maar moest al pap3 zijn. En nu zit ik al op pap5.
De wereld staat op zijn kop, en ik ben alleen maar verdoofd van angst en schrik. Het blijkt om een tumor van 5 cm doorsnede te gaan aan de buitenkant van de baarmoederhals. Dokter Fons uit het AMC onderzoekt mij en zegt dat er grote kans is dat het aan de baarmoederbanden of blaas zit vergroeid. De week erna ga ik in de molen van MRI scan, longfoto's en bloedonderzoek en een onderzoek onder narcose om te kijken waar het precies zit en hoe te gaan behandelen.
Wonder boven wonder zit de tumor nergens aan vast en wil Dr. Fons me opereren. Ze legt alles heel goed uit, het wordt een wertheim operatie. Ik krijg alle ins en outs te horen en daarbij is ze ook nog erg meelevend en lief. Er is wel een wachtlijst maar ze doet haar uiterste best me zo snel mogelijk in te plannen. Achteraf zijn die 4 weken goed geweest om alles thuis goed te regelen en het een beetje een plekje te geven voor mezelf.
28 oktober is de grote dag, Karel, de kinderen en mensen om mij heen zijn zenuwachtiger dan ik. Ik denk alleen maar, haal het er alsjeblieft zo snel mogelijk uit!
Na een acht uur durende operatie waarbij op het eind nog een ader wordt geraakt waardoor ik veel bloed verlies kom ik rond acht uur 's avonds weer op zaal. De operatie is geslaagd, de baarmoeder, tumor, eileiders, lymfeklieren, een deel van de ingang en 22 puncties zijn verwijderd en nu is het wachten op de uitslag. En natuurlijk herstellen en dat gaat met vallen en opstaan. Na 12 dagen, bloedtransfusies, pijn, urine en ontlastingproblemen mag ik naar huis. Met de blaascatheder die er na twee weken uitmag. Een buikvliesontsteking is het gevolg, ik raak met de ambulance terug naar het AMC. Denk echt dat mijn laatste uur geslagen heeft. Maar alle uitslagen zijn GODDANK goed en ik hoef geen chemokuur of bestraling.
En nu is het dan alweer vier maanden later. Ik ben nog erg vermoeid, heb lymfe drainage therapie omdat het vocht niet uit mijn linker been wil, en het plassen gaat af en toe moeizaam. Het verwerken van dit alles is af en toe best moeilijk, want je wil niet iedere keer gaan zitten janken waar de kinderen bij zijn, en je wil niet iedere keer zeuren dat je zo moe bent. Je wilt het liefst weer 'gewoon' zijn! Maar ik denk dat dat een illusie is die er niet meer inzit. Want de angst voor wat er nog gaat komen zit er voorlopig goed in. Natuurlijk probeer je het positief te bekijken en te denken, het had ook zo anders kunnen aflopen, en als je op deze site leest is dat ook echt zo maar je bent toch kankerpatiƫnt, en dat gevoel zal niet zomaar verdwijnen. Ik hoop dat lezers van deze site iets aan mijn verhaal hebben, en als je nog meer vragen hebt mag je altijd mailen naar snmkenter@hetnet.nl. Sterkte voor iedereen die dit overkomt!!
Groetjes Sandra
25 feb 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Goed dat je dit hebt durven opschrijven. Veel sterkte met alles.
BeantwoordenVerwijderen