Hallo Christine,
Ik ben Bianca en ben 30 jaar oud, ben niet zo geweldig in schrijven maar misschien helpt het me om alles een beetje tot me door te laten dringen.
In juni 2008 kreeg ik de uitnodiging voor mijn eerste uitstrijkje. Afspraak gemaakt bij de huisarts en kon op 12 juni terecht. Tijdens het uitstrijkje maken begon ik meteen te bloeden, er werd mij gevraagd of ik ook last heb van contactbloedingen, dit was niet het geval.In ieder geval hoefde ik me geen zorgen te maken, omdat dit vaker bij een uitstrijkje maken voorkomt. Ik zou na 2-3 weken kunnen bellen voor de uitslag.
Bijna 2 weken later, werd ik zelf gebeld door de huisarts of ik diezelfde dag nog op het spreekuur kon komen, want de uitslag van het uitstrijkje was niet goed Pap 3B. Ik werd doorgestuurd naar de Gynaecoloog, hier kon op maandag 7 juli terecht. Er werd een colposcopie gemaakt, waarbij er stukjes weefsel werden afgenomen. De baarmoedermond zag er al niet goed uit, maar de gynaecoloog wilde eerst de uitslag afwachten, omdat het meerdere oorzaken kon hebben.
Een week later, maandag 14 juli kreeg ik de uitslag, het was baarmoederhalskanker. De gynaecoloog kon nog niet aangeven in hoeverre het al gevorderd was, dus volgde er een exconisatie, een kleine ingreep onder narcose, waarbij ze tevens het gezwel aan de baarmoedermond zouden verwijderen. Dit gebeurde op maandag 21 juli ( 3 dagen na mijn verjaardag).
2 weken later kreeg ik de uitslag van de exconisatie, deze was wederom niet goed. Mijn baarmoederhals, baarmoeder en de lymfeklieren (deze preventief) zouden verwijderd moeten worden. Ook moest er een MRI gemaakt worden, om te kijken of er uitzaaiingen waren, dit bleek gelukkig niet zo te zijn.
Op 12 september ben ik geopereerd, operatie is goed verlopen, ze hebben alles weg kunnen halen, dus gelukkig geen chemo/bestralingen! De eerste 5 jaar blijf ik onder controle.In januari moet ik terugkomen.
Nu is het bijna 5 weken geleden dat ik geopereerd ben, voel me nog steeds erg moe en last van buikpijn, dit laatste komt mede door dat de darmen nog niet goed op hun plek zitten.
Eerlijk gezegd, besef ik het allemaal nog niet zo goed wat er allemaal gebeurd is, het is allemaal zo snel gegaan en ik had vantevoren ook nergens last van.
Ik besef natuurlijk wel dat we geen kinderen meer kunnen krijgen, maar deze "keuze" hebben mijn partner en ik vantevoren al uitgesteld, om het zo maar even te noemen. Ikzelf wilde nog geen kinderen en wist niet of dit in de toekomst uberhaupt nog zou veranderen. Mijn partner wilde in eerste instantie ooit wel een keer kinderen. Maar na het nieuws dat ik kanker had, vond hij mijn gezondheid belangrijker dan kinderen krijgen. Als we echt kinderen hadden gewild, hadden we deze allang gehad. (wij zijn al 10 jaar samen)
Ik had gedacht dat ik na deze operatie zou gaan beseffen dat ik kanker heb gehad, misschien komt het nog wel dat het allemaal tot me doordringt, maar misschien ook niet. Ieder persoon is anders en verwerkt het op zijn/haar manier.
Ik ben wel blij dat ik de uitnodiging voor het uitstrijkje heb gekregen, anders liep ik nog gewoon vrolijk rond, zonder te hebben geweten dat ik kanker had en was ik later misschien verder van huis geweest. Alleen jammer dat ze dit niet eerder doen, vanaf je 20e of 25e jaar.
Groetjes Bianca
Geen opmerkingen:
Een reactie posten