17 dec 2008

Irene's verhaal (Mei 2005)

hallo allemaal
ik ben irene. 35 jaar en moeder van twee kinderen
mijn verhaal begint in november 2004even een uitstrijkje laten maken ivm het bevolkingsonderzoekik maak me er nooit zo druk over dus hupsakee er zal wel weer niets aan de hand zijn. twee weken later krijg ik telefoon van de arts................vreemd dat een arts zelf belt!!!!!!!!!!!!uitslag van het uitstrijkje is binnen, pap 3a...........niets om je zorgen over te maken zegt de arts dus dat doe ik dan ook niet echt. ik maak een afspraak in het ziekenhuis en er word een stukje weefsel weggehaalt. niets om je zorgen over te maken zeggen ze nog, het is maar een klein stukje en we denken niet dat het mis is want het ziet er goed uit. drie weken wachten op de uitslag maar redelijk positief komt er een telefoontje vanuit het ziekenhuis......."voorstadium van baarmoederhalskanker". de rest van het verhaal hoor ik niet meer echt, alleen dat ik snel een afspraak moet maken voor een liss-behandeling. ik zag er niet zo heel erg tegenop omdat ik gelezen had dat het allemaal wel mee viel.nou weet ik van mezelf dat ik niet echt kleinzerig ben en de verdoving vond ik peulenschil. helaas werkte de verdoving niet en zat ik rechtop in de stoel te gillen dat ze moesten stoppen.
dat nooit meer is de enigste gedachten geweest die ik had na de liss. na een dag wat krampen ging alles weer z'n gangetje en begon het wachten alweer ( weer drie lange weken)telefoon uit het ziekenhuis laat me weten dat het.............NIET weg is. boem.................alles stort in elkaar, huilen , angst, haal het weg, het moet eruit......NUhelaas moest ik 4 maanden wachten voor vervolg. de wond moest eerst genezen voordat ze verder kunnenbeetje onmenselijk allemaal als je het mij vraagt maargoed, het leven gaat door. na 4 maanden dus weer terug en dat is inmiddels 2 weken geledenmorgen word ik gebelt over de uitslag.dit keer maak ik me wel zorgen ookal is er alweer gezegt: het ziet er goed uit maak je maar niet druk.
mocht dit een vervolg krijgen dat weet ik in iedergeval wel dat dit onder narcose gebeurt.weer met die benen op de stoel en mezelf 3 kwartier laten bekijken dat doe ik niet meer.over de pijn is wel heen te stappen maar het vernederende gevoel van die stoel laat me niet echt los.
OP GOED GELUK.......................................
irene


Update mei 2005:
hallo allemaal
hier een vervolg van mijn verhaal. de uitslag was dit keer.....................jippieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee van cin 3 nu cin 1.
betekent wel dat ik over een paar maanden weer terug moet en ook onder controle moet blijven. een beetje onrustig word ik daar wel van maarja voor nu is het goed nieuws ik vraag me af of er niet meer vrouwen last hebben van het liggen op die geweldige stoel. ik ervaar dat elke keer toch weer als vernederend, en merk ook dat dit soms echt ten koste gaat van de sex
Irene
iedereen die nog midden in de onderzoeken zit wens ik heel veel sterkte

1 opmerking:

  1. irene,

    ik heb hetzelfde gehad als jou. maar ik heb nadat het cin1 was een jaar later terug en nu is het weer pap2!! en nu heb ik ook vaker pijn tijdens geslachtsgemeenschap! mijn gyneacoloog heeft me nadrukkelijk verteld dat ik pas volgend jaar september mag terug komen, nu zit ik in dubio?1 moet ik wel of niet bellen en aangeven dat het pijn doet?

    BeantwoordenVerwijderen