Mijn naam is Anja en ik ben bijna 33 jaar.
Vandaag, precies drie jaar geleden ben ik geopereerd in de Daniel den Hoed kliniek. Een jaar nadat mijn Oma overleed aan maagkanker, en mijn vader nog steeds onder behandeling was voor prostaatkanker.
De naarste periode van mijn leven...
Het begon allemaal met m'n zusje die op 25jarige leeftijd een conisatie moest ondergaan na de geboorte van haar eerste kind. Ik heb me toen elk half jaar laten controleren door middel van uitstrijkjes. Die bewuste uitstrijkjes waren niet goed, maar ook niet slecht volgens een gynaecoloog in het oosterschelde ziekenhuis in Goes. Tussen pap3a en pap3b. Acht maanden voordat ik een oproep kreeg van het bevolkingsregister om een uitstrijkje te laten maken was ik nog bij hem. Ik hoor hem nog zeggen "Tja mevrouwtje, weer pap3b, deze keer zal ik de baarmoedermond bevriezen, dan hoef je je geen zorgen meer te maken"...Ook moest ik me maar niet zo druk maken. 'omdat je zus toevallig zoiets heeft gehad, hoef jij dat niet te hebben' en 'baarmoederhalskanker is niet genetisch bepaald'.
Ik heb de oproep rustig afgewacht (twee maanden voordat ik dertig jaar werd) en kwam via de huisarts weer terecht in het ziekenhuis, dit keer bij een andere gynaecoloog. Deze vond dat, ondanks de pap3a, er hapjes uit de baarmoedermond moest worden gehaald.
Vanaf dat moment is alles in een stroomversnelling gegaan. Binnen twee weken kon ik terecht in de D.d. Hoedkliniek. De uitslag was verpletterend. Een kwaadaardig gezwel. Ik moest een wertheim operatie ondergaan. Baarmoeder en baarmoederhals verwijdering, een deel van de schede is ingekort en 31 lymfeklieren zijn preventief verwijderd.
De operatie is al meerdere malen op deze site beschreven, dus daar zal ik kort over zijn. Fantastisch ziekenhuis, ik ben echt in de watten gelegd. Het verplegend personeel was zorgzaam en meelevend. Ze hebben ook alle mogelijkheid gegeven aan mijn man om mij te steunen. Hij heeft een week kunnen logeren in het familiehuis. Voor deze operatie had ik weinig ervaring met de medische wereld, dus ben me rot geschrokken van alle slangen, buizen, catheters die ik zag toen ik weer bijkwam. Pijn, veel pijn nadat de morfine werd stopgezet. Na acht dagen kreeg ik de uitslag, GEEN UITZAAINGEN!!! Ik was zó blij! Een gevoel van euforie waar ik nu nog vaak aan terug denk.
Een dag later naar huis. In die tijd had ik een eigen bedrijf, en wilde zo snel mogelijk weer aan het werk. Drie weken op bed gelegen en ik voelde me een hele meid. Werken lukte aardig, maar het viel me best zwaar, zeker toen ik last kreeg van allemaal kwaaltjes. Ook het feit dat ik nooit moeder zou worden, iets wat ik tot kort voor de operatie hoopte te worden, ging me meer en meer bezig houden.
Na een half jaar moest de winkel weg, ik hield het niet uit. Ik verkocht o.a. baby en kinderkleding, maar na verloop van tijd kon ik geen zwangere vrouwen en baby's meer zien.
Ik denk dat het me nog een half jaar gekost heeft om te accepteren dat ik nooit kinderen zal kunnen krijgen. Na de verkoop viel ik in een groot gat, ik was alleen nog maar moe en lusteloos. Ook had ik weinig eetlust en viel ik kilo's af.
Het lukte mij, en andere mensen niet om mij aan te sporen om op zoek te gaan naar een andere baan en weer iets te gaan doen met m'n leven. Financieel een grote domper...geen inkomen en ook nog schulden gemaakt door de vroegtijdige verkoop van mijn winkel.
Tot er een moment kwam dat ik inzag dat dit niet langer kon. Ik ben weer naar school gegaan en vond een stageplaats.
Voor een groot deel heb ik alles achter me gelaten. Het enige wat me nog dagelijks aan de operatie herinnert is een gezwollen buik en been (lymfeoedeem). Hiervoor ben ik nu onder behandeling van een manuele therapeut. Ook heb ik soms last van wondroos. Dit krijg je normaal gesproken als er in je lichaam een ontsteking zit. Toch krijg ik dit ook als er niets aan de hand is.
Regelmatig heb ik pijnlijke bulten in mijn buik. Dit is ingekapseld vocht aan de lymfeklieren, naar mijn weten is hier weinig aan te doen, behalve opereren. Maar als iemand dit herkent en een tip heeft, is deze meer dan welkom.
Wat me boos maakt, is dat de nazorg van huisarts en specialisten in Zeeland minimaal is. De huisarts heeft hier weinig ervaring mee en de specialisten hebben het té druk om me eens uit te leggen hoe ik met bepaalde kwaaltjes om moet gaan. Ik heb bijvoorbeeld een half jaar na de operatie een (uiteindelijk chronische) blaasontsteking gekregen. De uroloog heeft me nooit verteld dat dit te maken kon hebben met de operatie, maar vertelde doodleuk dat ik mijn vagina verkeerd reinigde (voor de honderdste keer). Ik ben er pas net vanaf...
En dan nog wat positieve dingen. Ik ben anders over het leven gaan nadenken. Ik stel nooit iets uit en stel me socialer op tegenover anderen. Zo makkelijk ik soms over de gevoelens van andere heen ging, zo makkelijk ik nu vergeef en vergeet.
Ik denk nog vaak aan sommige mensen die ik in het ziekenhuis ben tegengekomen. Deze mensen waren er veel erger aan toe dan ik. Ik besef hoeveel geluk ik heb gehad. Ik hou van het leven, ook zonder kinderen. Ik hou van de mensen die om mij geven, ik heb veel aan ze gehad in moeilijke tijden.
Vriendschap heeft een meerwaarde gekregen.
Vandaag, precies drie jaar geleden ben ik geopereerd in de Daniel den Hoed kliniek. Een jaar nadat mijn Oma overleed aan maagkanker, en mijn vader nog steeds onder behandeling was voor prostaatkanker.
De naarste periode van mijn leven...
Het begon allemaal met m'n zusje die op 25jarige leeftijd een conisatie moest ondergaan na de geboorte van haar eerste kind. Ik heb me toen elk half jaar laten controleren door middel van uitstrijkjes. Die bewuste uitstrijkjes waren niet goed, maar ook niet slecht volgens een gynaecoloog in het oosterschelde ziekenhuis in Goes. Tussen pap3a en pap3b. Acht maanden voordat ik een oproep kreeg van het bevolkingsregister om een uitstrijkje te laten maken was ik nog bij hem. Ik hoor hem nog zeggen "Tja mevrouwtje, weer pap3b, deze keer zal ik de baarmoedermond bevriezen, dan hoef je je geen zorgen meer te maken"...Ook moest ik me maar niet zo druk maken. 'omdat je zus toevallig zoiets heeft gehad, hoef jij dat niet te hebben' en 'baarmoederhalskanker is niet genetisch bepaald'.
Ik heb de oproep rustig afgewacht (twee maanden voordat ik dertig jaar werd) en kwam via de huisarts weer terecht in het ziekenhuis, dit keer bij een andere gynaecoloog. Deze vond dat, ondanks de pap3a, er hapjes uit de baarmoedermond moest worden gehaald.
Vanaf dat moment is alles in een stroomversnelling gegaan. Binnen twee weken kon ik terecht in de D.d. Hoedkliniek. De uitslag was verpletterend. Een kwaadaardig gezwel. Ik moest een wertheim operatie ondergaan. Baarmoeder en baarmoederhals verwijdering, een deel van de schede is ingekort en 31 lymfeklieren zijn preventief verwijderd.
De operatie is al meerdere malen op deze site beschreven, dus daar zal ik kort over zijn. Fantastisch ziekenhuis, ik ben echt in de watten gelegd. Het verplegend personeel was zorgzaam en meelevend. Ze hebben ook alle mogelijkheid gegeven aan mijn man om mij te steunen. Hij heeft een week kunnen logeren in het familiehuis. Voor deze operatie had ik weinig ervaring met de medische wereld, dus ben me rot geschrokken van alle slangen, buizen, catheters die ik zag toen ik weer bijkwam. Pijn, veel pijn nadat de morfine werd stopgezet. Na acht dagen kreeg ik de uitslag, GEEN UITZAAINGEN!!! Ik was zó blij! Een gevoel van euforie waar ik nu nog vaak aan terug denk.
Een dag later naar huis. In die tijd had ik een eigen bedrijf, en wilde zo snel mogelijk weer aan het werk. Drie weken op bed gelegen en ik voelde me een hele meid. Werken lukte aardig, maar het viel me best zwaar, zeker toen ik last kreeg van allemaal kwaaltjes. Ook het feit dat ik nooit moeder zou worden, iets wat ik tot kort voor de operatie hoopte te worden, ging me meer en meer bezig houden.
Na een half jaar moest de winkel weg, ik hield het niet uit. Ik verkocht o.a. baby en kinderkleding, maar na verloop van tijd kon ik geen zwangere vrouwen en baby's meer zien.
Ik denk dat het me nog een half jaar gekost heeft om te accepteren dat ik nooit kinderen zal kunnen krijgen. Na de verkoop viel ik in een groot gat, ik was alleen nog maar moe en lusteloos. Ook had ik weinig eetlust en viel ik kilo's af.
Het lukte mij, en andere mensen niet om mij aan te sporen om op zoek te gaan naar een andere baan en weer iets te gaan doen met m'n leven. Financieel een grote domper...geen inkomen en ook nog schulden gemaakt door de vroegtijdige verkoop van mijn winkel.
Tot er een moment kwam dat ik inzag dat dit niet langer kon. Ik ben weer naar school gegaan en vond een stageplaats.
Voor een groot deel heb ik alles achter me gelaten. Het enige wat me nog dagelijks aan de operatie herinnert is een gezwollen buik en been (lymfeoedeem). Hiervoor ben ik nu onder behandeling van een manuele therapeut. Ook heb ik soms last van wondroos. Dit krijg je normaal gesproken als er in je lichaam een ontsteking zit. Toch krijg ik dit ook als er niets aan de hand is.
Regelmatig heb ik pijnlijke bulten in mijn buik. Dit is ingekapseld vocht aan de lymfeklieren, naar mijn weten is hier weinig aan te doen, behalve opereren. Maar als iemand dit herkent en een tip heeft, is deze meer dan welkom.
Wat me boos maakt, is dat de nazorg van huisarts en specialisten in Zeeland minimaal is. De huisarts heeft hier weinig ervaring mee en de specialisten hebben het té druk om me eens uit te leggen hoe ik met bepaalde kwaaltjes om moet gaan. Ik heb bijvoorbeeld een half jaar na de operatie een (uiteindelijk chronische) blaasontsteking gekregen. De uroloog heeft me nooit verteld dat dit te maken kon hebben met de operatie, maar vertelde doodleuk dat ik mijn vagina verkeerd reinigde (voor de honderdste keer). Ik ben er pas net vanaf...
En dan nog wat positieve dingen. Ik ben anders over het leven gaan nadenken. Ik stel nooit iets uit en stel me socialer op tegenover anderen. Zo makkelijk ik soms over de gevoelens van andere heen ging, zo makkelijk ik nu vergeef en vergeet.
Ik denk nog vaak aan sommige mensen die ik in het ziekenhuis ben tegengekomen. Deze mensen waren er veel erger aan toe dan ik. Ik besef hoeveel geluk ik heb gehad. Ik hou van het leven, ook zonder kinderen. Ik hou van de mensen die om mij geven, ik heb veel aan ze gehad in moeilijke tijden.
Vriendschap heeft een meerwaarde gekregen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten