Lily's verhaal (oktober 2005)

Hallo Christine,
Bedankt voor het opzetten van deze site, ik heb hier ontzettend veel aan gehad. Tijdens mijn onzekere periode heb ik veel gezocht op Internet. Wat mij opviel is dat er over het algemeen negatieve ervaringen te vinden zijn.
Hierna komen mijn persoonlijke ervaringen, bevindingen en gedachten dus deze gelden niet voor iedereen.
Het is inderdaad zo dat na de uitslag van “een pap ....” het nog alle kanten kan opgaan.
Bij “pap 5” is het kanker, hier kan in de meeste gevallen op tijd ingegrepen worden!
Andere pap is het nog geen kanker en dus voor mijn gevoel en de algemene informatie ben ik er op tijd bij.
Op het moment dat pap IV voor de eerste keer ontdekt werd was ik 35, daarvoor heb ik vanaf mijn 15e gemiddeld om de twee jaar uitstrijkjes laten nemen. Dit omdat ik de pil slikte, overgewicht heb en ook rookte. Achteraf blijkt door de regelmaat van de uitstrijkjes dit tot nu toe mijn geluk te zijn geweest.
De vorming van echte kanker duurt een aantal jaren. Baarmoederhalskanker is een andere vorm van kanker dan baarmoederkanker.
2 maanden voor ons trouwen en in juni 2002 pap IV gevolgd door een lisexcisie, daarna goed en onder controle gebleven.
Aug 2005 wederom pap IV gevolgd door lisexcisie, daarna niet goed CIN III (cellen in een voorstadium van kanker (carcinoma in situ) dit noemt de gynaecoloog “flinke onrust”.
sept 2005 conisatie gehad, uitslag snijranden schoon geen vervolgbehandeling nodig
c.q.een wertheim meigs operatie of baarmoederverwijdering.
Mijn emotionele gevoelens zijn alle kanten opgegaan, van nuchter tot compleet in elkaar gestort te zijn geweest.
Dit kwam juist door deze uitersten en een balans hierin heb ik gevonden en is uiterst belangrijk anders ga je eraan kapot.
Vooral het wachten op de uitslag is slopend en dat het niet goed was na de 2e lisexcisie.
Geen bericht is goed bericht is mijn ervaring, natuurlijk ben ik wel zelf gaan bellen als de uitslag niet kwam op de afgesproken datum.
Gelukkig zijn wij bewust kindervrij, ik kan wat betreft op kinderwensen niet ingaan.
Ik had vooral te kampen met dat ik het aan niemand wilde vertellen in mijn omgeving.
Hoe te vertellen, wat te vertellen? Ik wilde niemand overstuur maken.
Na mijzelf flink onder de loep te nemen en te praten op een “vakantieland forum” (lekker anoniem) ben ik erachter gekomen dat ik wegliep voor andermans emoties. (I have to deal with their emotions too) Natuurlijk is het mijn eigen keuze om het wel al dan niet te vertellen maar dit heb ik pas gedaan toen ik eraan toe was. Ik heb gezegd dat ik een voorstadium van baarmoederhalskanker heb maar dat het nog geen kanker is en dat we als het goed is er op tijd bij zijn.
Mijn gemoedstoestand vloog ook heen en weer, ik merkte dat ik in het ziekenhuis erg opstandig was.
En zocht overal iets achter, was ook wel nukkig. Het zat mij ook ontzettend tegen hoor de
laatste keer voor een conisatie. Het ziekenhuis zelf heb ik ondervonden als een “Kwik-Fit”, Rijnstate Arnhem, kastje muur effect, uiteraard een nummer, maar ja, dat is het protocol. Ik ben niet de enige.
Toen ik opgenomen werd had ik een bronchitis, (krijg ik altijd als ik over de zeik ben) maar geen koorts en werd toch geholpen. (leuk bij het hoesten voor de wond)
Voor de eerste keer een ruggeprik gehad welke mij mee viel. Ik heb wel een spinale blokkade gehad, verdoving kroop omhoog, was minder leuk, benauwd, misselijk, tintelende vingers en bloeddruk daalde.
Als je dit soort dingen merkt op de operatietafel, echt meteen aangeven!!!
Het is maar een half uurtje, zelf heb ik 1.5 uur op de vecouver gelegen door de blokkade. De verdoving zakte tot aan mijn knieeen en voelde behoorlijke kramp, ook hier geldt meteen pijnstillers vragen. Niet wachten! Binnen een uurtje was het draagelijker. Ik zelf was nogal verbaasd over de pijn omdat ik weet dat in de baarmoederhals bijna geen gevoel zit.
Maar goed voor iedereen is dit anders. Je krijgt een katheter in je blaas en een tampon (lang gaas) welke de volgende dag gelukkig eruit mag. Ik dacht dat hier geen einde aan kwam maar het was wel een enorme opluchting dat dat ding eruit was. Je wordt regelmatig gecontroleerd op bloedingen en het infuus hou je de nacht in. Als tampon en katheter eruit is mag je uit bed, als je een beetje gewandeld en geplast hebt mag je naar huis. Het plassen voelt een beetje schrijnend aan.
Ik heb hierna wel de voor mij bekende bijverschijnselen voor verminderde weerstand gehad: candida (schimmelinfectie) en een koortslip.
Met mij gaat het nu redelijk goed, een hele opluchting, in mijn geval pas een paar dagen later nadat de uitslag goed was.
Na al die spanningen kan je even in een gat vallen maar realiseer je dat je zowel geestelijk als lichamelijk moet herstellen. Geef jezelf de tijd hiervoor maar probeer wel wat dingen suggesievelijk weer op te pakken.
Vind een middenweg!

Lily