Hallo, mijn naam is Karin en ik ben 30 jaar. Bij mij is in mei 2002, na een oproep van het 'bevolkingsonderzoek' een uitstrijkje gemaakt. Het was voor mij de allereerste keer dat ik dit liet doen en ik herinner me dat ik best heel zenuwachtig was. Dus na wat gesprekken met vriendinnen, ging ik met lood in mijn schoenen naar de huisarts. Ik werd geholpen door een assistente, een jong meisje, die me geruststelde en duidelijk uitlegde wat er ging gebeuren, waarom en waarmee. Dit stelde me redelijk gerust. Ook hebben we samen een vragenlijstje ingevuld. Of je klachten hebt en of je anticonceptie gebruikt. Nu had ik wel regelmatig last van een soort onverklaarbare buikpijn, maar niet ernstig, Ik was een jaar geleden gestopt met de pil en wilde graag zwanger worden, maar we hadden een heel onrustig jaar achter de rug en ik dacht dat we gewoon nog wat meer tijd nodig hadden. Na de "ingreep" voelde ik me opgelucht en dacht "pfff, gelukkig over 5 jaar pas weer". Maar toen wist ik nog niet wat ik nu weet....
Na ongeveer 2 weken kwam ik op een vrijdagmiddag thuis uit mijn werk. Mijn man vertelde me dat er een raar berichtje op het antwoordapparaat stond van de huisarts. Een assistente had ingesproken dat ik even contact op moest nemen! Je begrijpt dat dit meteen allerlei alarmbellen deed rinkelen! Het probleem was echter dat het inmiddels half zeven 's avonds was en er natuurlijk niemand meer op de praktijk aanwezig was! Ik heb vervolgens het spoed-nummer gebeld en kwam in contact met de dienstdoende arts voor het weekend, tevens voorzitter van de artsenvereniging uit mijn omgeving. Hij vond het gelukkig ook geen goede gang van zaken en hij beloofde mij dat ik teruggebeld zou worden door 'iemand'. Dat werd vervolgens zondagochtend, moederdag (ik zal het nooit vergeten...). De uitslag van mijn uitstrijkje was niet goed, PAP3B.
Ik kreeg een doorverwijzing naar de Gynacoloog. Omdat ik natuurlijk erg boos was over de gehele behandeling door mijn huisarts, en met een vakantie in het verschiet (een week later), wilde ik diezelfde maandag nog ergens een afspraak. Dat is gelukkig gelukt. 's Middags kon ik al terecht in het ziekenhuis 'de Gelderse Vallei' in Ede. Ik kreeg een inwendig onderzoek, maar er werden geen afwijkingen geconstateerd (poliepen e.d.) Dus er werd opnieuw een uitstrijkje gemaakt (misschien was er wel een fout gemaakt in het lab ofzo?) Wel vertelde de arts mij dat wanneer er wederom een afwijkende uitslag kwam, ik geopereerd zou worden. Er zou dan een stukje van mijn baarmoederhals verwijderd worden. De uitslag van het uitstrijkje kon ik 2 weken later komen ophalen. Weer wachten dus.. Ondertussen zijn we op vakantie gegaan.
Na de vakantie had ik meteen de afspraak in het ziekenhuis. Omdat mijn man veel reist voor zijn werk, toevallig ook noodgedwongen die week, had ik mijn moeder meegenomen. We hadden goeie hoop dat het wel mee zou vallen. Maar mijn wereld viel in duigen.. De uitslag van de uitstrijk was PAP4! Ik zou geopereerd worden... Ik kon meteen bloed geven en een afspraak voor een vooronderzoek in verband met de narcose was 2 dagen later. Ik moest zelf contact opnemen met de afdeling 'opname' voor een afspraak voor de operatie. Ik was nog niet eerder geopereerd, sterker nog, ik heb niet eens een gaatje in mijn tanden!! Ik wist even niet wat me allemaal overkwam en begon te huilen. De arts en assistente reageerden heel verbaasd en vroegen me of ik het allemaal zo erg vond! Jemig, natuurlijk! Overal die foto's van baby's en die zwangere vrouwen in de wachtkamer. Misschien zou ik wel nooit kinderen kunnen krijgen!
Thuisgekomen heb ik meteen mijn man gebeld en die is heel snel naar huis gekomen. De daaropvolgende weken heb ik naarstig getracht zo snel mogelijk in aanmerking te komen voor een operatie. Tot een vriendin mij attent maakte op een publicatie in een medisch vaktijdschrift over een virus en baarmoederhalskanker. Ik las dat tegenwoordig het SOA humaanpapiloma virus in verband wordt gebracht met BMHK, maar dat er steeds vaker wordt geconstateerd dat dit virus vanzelf uit je lichaam verdwijnt en dat veel "preventieve" operaties dus onnodig zijn... We begonnen ontzettend te twijfelen of ik wel geopereerd moest worden.. We hebben dagen aan tafel zitten discusseren en praten, geprobeerd informatie te vinden op internet. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat een operatie de beste oplossing zou zijn. Er zit immers toch wat er niet thuis hoort, en om nou nog veel langer in onzekerheid te zitten over wat het precies is leek ons geen goed idee. We wilden ook heel graag de draad weer oppakken en een gezinnetje beginnen..
Op woensdag 2 juli werd ik geopereerd. Ik zou onder volledige narcose gaan en wanneer alles goed zou verlopen mocht ik diezelfde dag nog naar huis. De arts zou mijn baarmoederhals en baarmoedermond "inkleuren" met vloeistof en zodoende het "slechte" weefsel weghalen. Ook mijn baarmoeder zou middels curretage schoongemaakt worden. Dit alles zou voor onderzoek naar het lab gestuurd worden en 2 weken later mocht ik de uitslag komen halen. Voor de operatie hebben we nog even 'gespiekt' in mijn medisch dossier. Daar stond in dat er carsinoma insitu was geconstateerd. Later vertelde internet ons dat het hier ging om kwaadaardige cellen, maar niet verspreid. Tevens werd er gesproken over 'ernstige dysplasie' (misvormde cellen).
De operatie is prima verlopen, ook de narcose viel me mee. Ik heb wel veel pijn gehad en veel bloed verloren de dagen erna, en een aantal weken erna had ik nog veel last van een soort chronische vermoeidheid.
Na twee weken zaten we weer in het ziekenhuis. Er was inderdaad een beginstadium van baarmoederhalskanker geconstateerd. Men geeft dit aan in 3 categoriën, ik zat in categorie 1. De minst erge dus, of het beginstadium. De arts vroeg me om 3 maanden later nog eens te komen voor een controle-uitstrijkje, om met zekerheid te kunnen vaststellen of de baarmoederhalskanker volledig verwijderd was. Toen ik een beetje moeilijk begon te kijken zei hij; "oh ja, u wilde graag zwanger worden he, heeft u erge haast??" Nou zaten we inmiddels al 3 maanden in onzekerheid en ik wilde wel een keer een beetje rust dus ik vroeg hem of ik niet eerder terug mocht komen. De afspraak voor de controle is nu gemaakt op 16 september aanstaande. Twee weken later krijg ik de uitslag. Gelukkig gaan we in de tussentijd op vakantie en kan ik mijn gedachten een beetje verzetten...
Na ongeveer 2 weken kwam ik op een vrijdagmiddag thuis uit mijn werk. Mijn man vertelde me dat er een raar berichtje op het antwoordapparaat stond van de huisarts. Een assistente had ingesproken dat ik even contact op moest nemen! Je begrijpt dat dit meteen allerlei alarmbellen deed rinkelen! Het probleem was echter dat het inmiddels half zeven 's avonds was en er natuurlijk niemand meer op de praktijk aanwezig was! Ik heb vervolgens het spoed-nummer gebeld en kwam in contact met de dienstdoende arts voor het weekend, tevens voorzitter van de artsenvereniging uit mijn omgeving. Hij vond het gelukkig ook geen goede gang van zaken en hij beloofde mij dat ik teruggebeld zou worden door 'iemand'. Dat werd vervolgens zondagochtend, moederdag (ik zal het nooit vergeten...). De uitslag van mijn uitstrijkje was niet goed, PAP3B.
Ik kreeg een doorverwijzing naar de Gynacoloog. Omdat ik natuurlijk erg boos was over de gehele behandeling door mijn huisarts, en met een vakantie in het verschiet (een week later), wilde ik diezelfde maandag nog ergens een afspraak. Dat is gelukkig gelukt. 's Middags kon ik al terecht in het ziekenhuis 'de Gelderse Vallei' in Ede. Ik kreeg een inwendig onderzoek, maar er werden geen afwijkingen geconstateerd (poliepen e.d.) Dus er werd opnieuw een uitstrijkje gemaakt (misschien was er wel een fout gemaakt in het lab ofzo?) Wel vertelde de arts mij dat wanneer er wederom een afwijkende uitslag kwam, ik geopereerd zou worden. Er zou dan een stukje van mijn baarmoederhals verwijderd worden. De uitslag van het uitstrijkje kon ik 2 weken later komen ophalen. Weer wachten dus.. Ondertussen zijn we op vakantie gegaan.
Na de vakantie had ik meteen de afspraak in het ziekenhuis. Omdat mijn man veel reist voor zijn werk, toevallig ook noodgedwongen die week, had ik mijn moeder meegenomen. We hadden goeie hoop dat het wel mee zou vallen. Maar mijn wereld viel in duigen.. De uitslag van de uitstrijk was PAP4! Ik zou geopereerd worden... Ik kon meteen bloed geven en een afspraak voor een vooronderzoek in verband met de narcose was 2 dagen later. Ik moest zelf contact opnemen met de afdeling 'opname' voor een afspraak voor de operatie. Ik was nog niet eerder geopereerd, sterker nog, ik heb niet eens een gaatje in mijn tanden!! Ik wist even niet wat me allemaal overkwam en begon te huilen. De arts en assistente reageerden heel verbaasd en vroegen me of ik het allemaal zo erg vond! Jemig, natuurlijk! Overal die foto's van baby's en die zwangere vrouwen in de wachtkamer. Misschien zou ik wel nooit kinderen kunnen krijgen!
Thuisgekomen heb ik meteen mijn man gebeld en die is heel snel naar huis gekomen. De daaropvolgende weken heb ik naarstig getracht zo snel mogelijk in aanmerking te komen voor een operatie. Tot een vriendin mij attent maakte op een publicatie in een medisch vaktijdschrift over een virus en baarmoederhalskanker. Ik las dat tegenwoordig het SOA humaanpapiloma virus in verband wordt gebracht met BMHK, maar dat er steeds vaker wordt geconstateerd dat dit virus vanzelf uit je lichaam verdwijnt en dat veel "preventieve" operaties dus onnodig zijn... We begonnen ontzettend te twijfelen of ik wel geopereerd moest worden.. We hebben dagen aan tafel zitten discusseren en praten, geprobeerd informatie te vinden op internet. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat een operatie de beste oplossing zou zijn. Er zit immers toch wat er niet thuis hoort, en om nou nog veel langer in onzekerheid te zitten over wat het precies is leek ons geen goed idee. We wilden ook heel graag de draad weer oppakken en een gezinnetje beginnen..
Op woensdag 2 juli werd ik geopereerd. Ik zou onder volledige narcose gaan en wanneer alles goed zou verlopen mocht ik diezelfde dag nog naar huis. De arts zou mijn baarmoederhals en baarmoedermond "inkleuren" met vloeistof en zodoende het "slechte" weefsel weghalen. Ook mijn baarmoeder zou middels curretage schoongemaakt worden. Dit alles zou voor onderzoek naar het lab gestuurd worden en 2 weken later mocht ik de uitslag komen halen. Voor de operatie hebben we nog even 'gespiekt' in mijn medisch dossier. Daar stond in dat er carsinoma insitu was geconstateerd. Later vertelde internet ons dat het hier ging om kwaadaardige cellen, maar niet verspreid. Tevens werd er gesproken over 'ernstige dysplasie' (misvormde cellen).
De operatie is prima verlopen, ook de narcose viel me mee. Ik heb wel veel pijn gehad en veel bloed verloren de dagen erna, en een aantal weken erna had ik nog veel last van een soort chronische vermoeidheid.
Na twee weken zaten we weer in het ziekenhuis. Er was inderdaad een beginstadium van baarmoederhalskanker geconstateerd. Men geeft dit aan in 3 categoriën, ik zat in categorie 1. De minst erge dus, of het beginstadium. De arts vroeg me om 3 maanden later nog eens te komen voor een controle-uitstrijkje, om met zekerheid te kunnen vaststellen of de baarmoederhalskanker volledig verwijderd was. Toen ik een beetje moeilijk begon te kijken zei hij; "oh ja, u wilde graag zwanger worden he, heeft u erge haast??" Nou zaten we inmiddels al 3 maanden in onzekerheid en ik wilde wel een keer een beetje rust dus ik vroeg hem of ik niet eerder terug mocht komen. De afspraak voor de controle is nu gemaakt op 16 september aanstaande. Twee weken later krijg ik de uitslag. Gelukkig gaan we in de tussentijd op vakantie en kan ik mijn gedachten een beetje verzetten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten