Renske's verhaal (juli 2006)

Hallo allemaal,
Ik ben 29 jaar en donderdag een week geleden heb ik van de arts tehoren gekregen dat ik baarmoederhalskanker heb. Hij zij erbij dat het een hele grote tumor is. Dit was een hele schok maar ik ben blij dat hij zo eerlijk tegen mij was ondanks het vervelende nieuws. Ik weet het dus nog maar een week en ik hoor van mijn omgeving dat ik er vrij rustig onder ben.
Ik heb al heel lang het idee dat er wat mis is in mijn buik. Heb al lang last van afscheiding waarmee ik een maand of twee geleden mee naar de huisarts ben geweest. Toen hij mij inwendig wou ondezoeken, want ik wou me ook laten testen op soa's en schimmels, begon ik heel hard te bloeden. Hij vroeg of ik daar vaker last van had maar omdat ik nog maar 1 keer eerder een uitstreikje heb laten maken en de laatste tijd geen sexueel contact heb gehad was het antwoord nee. Toen ik vroeg hoe het er uit zag zij hij dat het er goed uit zag en dat was een opluchting. De 2 uitslagen van de soa's waren negatief maar die van de schimmels zijn nooit terug gekomen. Nu een paar dagen geleden heeft hij mij gebeld om zijn excuses aan te bieden want ik ben nu naar een andere huisarts toegegaan die mijn ouders kennen. Maar verder met mijn verhaal. Een maand geleden had ik last van hele erge bloedingen met stolsels erin. Maar omdat ik een tijdje de prikpil heb gekregen en dus niet meer ongesteld werd daarvan dacht ik dat het normaal was dat alles weer op regel moest komen. De maand erna werd ik weer ongesteld. Een vrij normale ongesteldheid. Maar na een week begon ik zo hard te bloeden met enorm grote stolsels erin dat ik de huisarts heb gebeld die natuurlijk op vakantie was. Nu kennen mijn ouders een huisarts en van mijn moeder moest ik hem opbellen. Ik lag ondertussen met een maandverband voor de nacht en een handdoek tussen mijn benen hevig bloedend op bed. Ik had net een afspraak met de psychiater gehad omdat ik nog onder controle sta van hem wegens een psychose die ik twee jaar geleden heb meegemaakt. Ik was ontzettend doorgelekt op straat en schaamde me dood. Dus de huisarts uitgelegd wat er aan de hand was en die heeft vervolgens de gyn. gebeld. Ik werd terug gebeld met de mededeling dat ik meteen naar het ziekenhuis moest komen. De arts heeft mij toen van binnen bekeken en toen ze zij dat het leek alsof ik aan mijn baarmoeder geopereerd was schrok ik me dood. Beetje verkeerde woordkeuze maar toch. Ze haalde er een andere arts bij en die zij dat ze zo snel mogenlijk een ok moesten klaarmaken. ojee dacht ik. maar dat ging over de donderdag. Donderdag zouden ze onder narcose wat weefsel wegnemen en mij verder van binnen bekijken. Ik vroeg haar of ze wist wat het kon zijn en ze zij heel eerlijk dat ik rekening moest houden met het ergste. Ik ben gauw naar mijn ouders gegaan waar ik tot het einde van mijn behandeling zou blijven. Donderdagochtend moest ik om 7 uur op het ziekenhuis zijn. Ik werd onder narcose gebracht en toen ik weer op de kamer kwam en er een andere gyn. bij me kwam om te vertellen dat er iemand van mijn familie moest komen wist ik al dat het mis was. Mijn moeder kwam. En toen het slechte nieuws. Er zit een grote tumor in je. Boem. Je zal nooit kinderen kunnen krijgen en je raakt in de overang. We denken aan bestraling met een combinatie van chemo of warmte therapie. Nou daar lig je dan te janken in bed. Mijn vader was op fietsvakantie naar spanje en wist alleen dat ze mij gingen onderzoeken. Hij belde 's avonds op en ik vertelde hem het slechte nieuws. Hij is meteen naar huis toe gekomen. Nu is er gisteren een MRI scan gemaakt en ik zat zo in spanning omdat ze er uitzaaiingen op kunnen zien. Ik heb vandaag het ziekenhuis opgebeld en gevraagd of ze al wat wisten . Aan het eind van de middag werd ik teruggebeld dat het al in mijn vetweefsel zit.
Ik weet niet of dat inhoud dat het uitzaaiingen zijn. Maar mijn artsen zijn allebij op vakantie dus dat is ook wel vervelend. Maar ik mag altijd naar het ziekenhuis bellen als ik vragen heb. Ze zijn er heel erg aardig en dat baart een beetje zorgen. Volgende week heb ik een CT scan en een afspraak met de internist over eventuele chemokuur. Ik word in ieder geval bestraald 6 weken lang en dat begint 7 augustus. Ook 3 keer inwendig. Ik probeer een beetje verhalen te lezen over hoe het zal gaan verlopen en ik me een beetje kan voorbereiden op wat er komen gaat.
Ik probeer me groot te houden voor mijn ouders vrienden en familie maar ik slaap tegenwoordig met de lamp aan. Ik heb al zo'n rottijd met een psychose en opnames achter de rug waar ik net van aan het opknappen was dat dit er nog wel bij kan.

Liefs Renske