Hallo allemaal,
Nadat ik alle verhalen op deze site heb gelezen, wil ik ook mijn ervaringen op papier zetten, speel nl. al langere tijd met dit idee, alleen komt dat er niet van.
Allereerst zal ik me voorstellen ik ben Irene, 33 jaar, getrouwd, heb 2 dochters van 5 en 3 jaar. En ben parttime verpleegkundige.
Vorig jaar (2004). in september had ik een PAP 4 uitslag, en heb een wertheim meigs operatie ondergaan.
Mijn verhaal begint bij het feit dat ik al jaren een afwijkend uitstrijkje had, nl. PAP 2, op zich niks mee aan de hand, behalve dat je ieder half jaar voor herhaling moet om opnieuw een uitstrijkje af te laten nemen.
Ik kreeg mijn kinderen en tussen beide zwangerschappen in, ben ik nog weer eens voor een uitstrijkje bij de dokter geweest, dit maal een PAP 1 uitslag! Hiep Hiep Hoera: Nu een keer controle na een jaar, ik raakte echter zwanger van mijn tweede dochter en heb haar meer dan anderhalf jaar borstvoeding gegeven, allemaal redenen om geen uitstrijkje te maken.
Echter in januari 2004 had ik last van een schimmelinfectie, en tijdens het onderzoek hiervoor, kreeg ik het met mijn huisarts over het uitstrijkje, deze werd vervolgens ook afgenomen en de uitslag was PAP 2; wederom reden om het met een half jaar weer over te doen. Tevens brak er juist die maand bij mij een acute psoriasis uit, in mijn gelaat,en behaarde hoofdhuid,kreeg zelfs psoriasisnagels (met allemaal putjes erin en gele verkleuringen).
In augustus vorig jaar kreeg ik van mijn huisarts wederom de oproep om het uitstrijkje te komen herhalen ,daar kreeg ik dus half september de uitslag van: EEN PAP 4!!!!!
Ik kon het gewoon weg niet geloven, in een half jaar tijd van PAP 2 naar PAP 4??!! En geen klachten!!! De huisarts vertelde er wel bij dat men nogmaals het uitstrijkje van januari had herbeoordeeld en dat ze daarin toch wel een lichte vorm van dysplasie zagen. Feit nu was, dat een PAP 4 nog niet ' alles' hoefde te betekenen maar dat hij zo snel mogelijk een afspraak bij de gyn. zou regelen. Dus 2 dagen later zat ik bij de gyn. Ook hier werd me nogmaals benadrukt dat een PAP 4 niet 'alles' hoeft te betekenen; GELUKKIG een beetje hoop in de donkere wolk die boven je hangt. Deze hoop was echter van korte duur, de gyn ging mij onderzoeken, en nam gelijk biopten (ze had gezegd dit een week later te doen), ook werd haar uitdrukking anders, sprak na mijn idee pas weer toen ik tegenover haar zat in de spreekkamer. De volgende woorden hebben me erg lang achtervolgd: Ik moet mijn woorden terugnemen, ik zie een zeer verontrustend plekje. Vervolgens had ze het niet meer over ' gunstige ' gevallen, maar sprak ze over een operatie, bestralen, chemo's, en een academisch ziekenhuis??!!
De wereld viel letterlijk en figuurlijk onder mijn voeten vandaan; HOE MOEST ALLES VERDER?????? mijn man, kinderen, familie,onze zaak?????
Ik kreeg een afspraak voor een week later,op donderdag, maar indien de uitslag er eerder zou zijn werd ik gebeld. Op maandagavond gaat de telefoon, de gyn. of ik de volgende dag wil komen want de uitslag is er al, op de vraag, moet ik me zorgen maken, krijg ik een bevestigend antwoord.
Die dinsdag: de uitslag wordt nogmaals bevestigd, baarmoederhalskanker, in zo'n stadium, dat het streekziekenhuis waar ik nu ben, me niet verder kan helpen , dus krijg ik een doorverwijzing naar het AZG ( tegenwoordig UMCG), de gyn. verwacht dat ik een wertheim meigs operatie zal moeten ondergaan.
Na anderhalve week heb ik dan mijn afspraak, (wat er tussendoor allemaal met je gebeurd is bijna niet te beschrijven, het leven tussen angst en hoop, leven en dood?).
De gyn. aldaar is duidelijk; legt alles goed uit, doet onderzoek ,is recht door zee,ik kan zelfs de maandag daarna voor onderzoek onder narcose, om nog beter na te kunnen gaan welke behandeling ik moet ondergaan., want nog steeds is niks zeker, eerst bestralen en chemo en dan opereren? Of eerst opereren en dan bestralen en chemo? Of is een operatie alleen voldoende? Die maandag nog slaperig van de narcose, komt de gyn mij vertellen dat ik geopereerd kan worden, Goed nieuws! tussen al het slechte nieuws door, DE KANKER kan uit mijn lijf !! En al snel, binnen nu en 3 weken. Dit worden er 2, en onderga een wertheim meigs operatie,( ik hoop dat een ieder die dit leest weet wat deze operatie inhoudt).
Nogmaals ruim 8 dagen stress, spanning, de eerste dagen na de operatie ben je je daar nog niet zo van bewust, je moet eerst weer wat op kracht komen na zo'n zware operatie,
Maar de dag van uitslag komt, onvermijdelijk! Deze was bij mij gelukkig goed!! Ze hadden alles weg kunnen nemen, een tumor van bijna 4 cm, maar verder geen doorgroei naar omringende weefsels, alle lymfeklieren schoon. Dus ook geen nabehandelingen.
GEWELDIG!! Ik mag weer verder leven, mag mijn kinderen op zien groeien, mag samen oud worden met mijn man?!
VREEMD!! Zo heb je kanker en zo is het weer weg?! Dit zijn denk ik allemaal gevoelens die een ieder van ons wel kent.
Inmiddels ben ik bijna 4 maanden na mijn operatie, en heb veel ups en downs, Thuis gaat het redelijk, kan mijn gezinnetje weer draaiende houden, maar als ik daarnaast andere zaken onderneem, bijvoorbeeld, middagje winkelen, een verjaardag.. dan lever ik gelijk weer een dag in, ben dan extra moe, heb die energie nog niet extra.
Ook houdt ik in mijn onderbuik en bovenbenen vocht vast, soms voel ik mezelf groeien op een dag, na een nachtrust is dit meestal wel weer over, In 't UMCG zeggen ze dat ik me hierover niet te druk mag maken, de operatie is nog maar kort geleden gedaan. Tevens zijn ook delen van mijn bovenbenen gevoellooos, omdat er tijdens de operatie zenuwen worden beschadigd. Wat betreft het plassen dit had ik al aardig snel weer onder de knie, alleen moet ik altijd de klok in de gaten houden, want voelen of ik nu wel of niet moet dat is er niet meer. En raar , maar waar, ik heb praktisch geen psoriasis meer, heb weer gave nagels, gelaat en behaarde hoofdhuid, ( in "t UMCG kennen ze de relatie tot elkaar niet, misschien een van jullie??).
Ik ben alweer 2 keer voor controle geweest (voorlopig à 2 maanden), ik ervaar dit als mega spannend, ben ruim een week ervoor uit mijn doen, slaap slecht, droom erover etc....
Dat zal ook nog wel een geruime tijd duren, voordat het onzekere uit je lijf is, als dat al ooit gebeurd.
Vriendelijke groet Irene.
Nadat ik alle verhalen op deze site heb gelezen, wil ik ook mijn ervaringen op papier zetten, speel nl. al langere tijd met dit idee, alleen komt dat er niet van.
Allereerst zal ik me voorstellen ik ben Irene, 33 jaar, getrouwd, heb 2 dochters van 5 en 3 jaar. En ben parttime verpleegkundige.
Vorig jaar (2004). in september had ik een PAP 4 uitslag, en heb een wertheim meigs operatie ondergaan.
Mijn verhaal begint bij het feit dat ik al jaren een afwijkend uitstrijkje had, nl. PAP 2, op zich niks mee aan de hand, behalve dat je ieder half jaar voor herhaling moet om opnieuw een uitstrijkje af te laten nemen.
Ik kreeg mijn kinderen en tussen beide zwangerschappen in, ben ik nog weer eens voor een uitstrijkje bij de dokter geweest, dit maal een PAP 1 uitslag! Hiep Hiep Hoera: Nu een keer controle na een jaar, ik raakte echter zwanger van mijn tweede dochter en heb haar meer dan anderhalf jaar borstvoeding gegeven, allemaal redenen om geen uitstrijkje te maken.
Echter in januari 2004 had ik last van een schimmelinfectie, en tijdens het onderzoek hiervoor, kreeg ik het met mijn huisarts over het uitstrijkje, deze werd vervolgens ook afgenomen en de uitslag was PAP 2; wederom reden om het met een half jaar weer over te doen. Tevens brak er juist die maand bij mij een acute psoriasis uit, in mijn gelaat,en behaarde hoofdhuid,kreeg zelfs psoriasisnagels (met allemaal putjes erin en gele verkleuringen).
In augustus vorig jaar kreeg ik van mijn huisarts wederom de oproep om het uitstrijkje te komen herhalen ,daar kreeg ik dus half september de uitslag van: EEN PAP 4!!!!!
Ik kon het gewoon weg niet geloven, in een half jaar tijd van PAP 2 naar PAP 4??!! En geen klachten!!! De huisarts vertelde er wel bij dat men nogmaals het uitstrijkje van januari had herbeoordeeld en dat ze daarin toch wel een lichte vorm van dysplasie zagen. Feit nu was, dat een PAP 4 nog niet ' alles' hoefde te betekenen maar dat hij zo snel mogelijk een afspraak bij de gyn. zou regelen. Dus 2 dagen later zat ik bij de gyn. Ook hier werd me nogmaals benadrukt dat een PAP 4 niet 'alles' hoeft te betekenen; GELUKKIG een beetje hoop in de donkere wolk die boven je hangt. Deze hoop was echter van korte duur, de gyn ging mij onderzoeken, en nam gelijk biopten (ze had gezegd dit een week later te doen), ook werd haar uitdrukking anders, sprak na mijn idee pas weer toen ik tegenover haar zat in de spreekkamer. De volgende woorden hebben me erg lang achtervolgd: Ik moet mijn woorden terugnemen, ik zie een zeer verontrustend plekje. Vervolgens had ze het niet meer over ' gunstige ' gevallen, maar sprak ze over een operatie, bestralen, chemo's, en een academisch ziekenhuis??!!
De wereld viel letterlijk en figuurlijk onder mijn voeten vandaan; HOE MOEST ALLES VERDER?????? mijn man, kinderen, familie,onze zaak?????
Ik kreeg een afspraak voor een week later,op donderdag, maar indien de uitslag er eerder zou zijn werd ik gebeld. Op maandagavond gaat de telefoon, de gyn. of ik de volgende dag wil komen want de uitslag is er al, op de vraag, moet ik me zorgen maken, krijg ik een bevestigend antwoord.
Die dinsdag: de uitslag wordt nogmaals bevestigd, baarmoederhalskanker, in zo'n stadium, dat het streekziekenhuis waar ik nu ben, me niet verder kan helpen , dus krijg ik een doorverwijzing naar het AZG ( tegenwoordig UMCG), de gyn. verwacht dat ik een wertheim meigs operatie zal moeten ondergaan.
Na anderhalve week heb ik dan mijn afspraak, (wat er tussendoor allemaal met je gebeurd is bijna niet te beschrijven, het leven tussen angst en hoop, leven en dood?).
De gyn. aldaar is duidelijk; legt alles goed uit, doet onderzoek ,is recht door zee,ik kan zelfs de maandag daarna voor onderzoek onder narcose, om nog beter na te kunnen gaan welke behandeling ik moet ondergaan., want nog steeds is niks zeker, eerst bestralen en chemo en dan opereren? Of eerst opereren en dan bestralen en chemo? Of is een operatie alleen voldoende? Die maandag nog slaperig van de narcose, komt de gyn mij vertellen dat ik geopereerd kan worden, Goed nieuws! tussen al het slechte nieuws door, DE KANKER kan uit mijn lijf !! En al snel, binnen nu en 3 weken. Dit worden er 2, en onderga een wertheim meigs operatie,( ik hoop dat een ieder die dit leest weet wat deze operatie inhoudt).
Nogmaals ruim 8 dagen stress, spanning, de eerste dagen na de operatie ben je je daar nog niet zo van bewust, je moet eerst weer wat op kracht komen na zo'n zware operatie,
Maar de dag van uitslag komt, onvermijdelijk! Deze was bij mij gelukkig goed!! Ze hadden alles weg kunnen nemen, een tumor van bijna 4 cm, maar verder geen doorgroei naar omringende weefsels, alle lymfeklieren schoon. Dus ook geen nabehandelingen.
GEWELDIG!! Ik mag weer verder leven, mag mijn kinderen op zien groeien, mag samen oud worden met mijn man?!
VREEMD!! Zo heb je kanker en zo is het weer weg?! Dit zijn denk ik allemaal gevoelens die een ieder van ons wel kent.
Inmiddels ben ik bijna 4 maanden na mijn operatie, en heb veel ups en downs, Thuis gaat het redelijk, kan mijn gezinnetje weer draaiende houden, maar als ik daarnaast andere zaken onderneem, bijvoorbeeld, middagje winkelen, een verjaardag.. dan lever ik gelijk weer een dag in, ben dan extra moe, heb die energie nog niet extra.
Ook houdt ik in mijn onderbuik en bovenbenen vocht vast, soms voel ik mezelf groeien op een dag, na een nachtrust is dit meestal wel weer over, In 't UMCG zeggen ze dat ik me hierover niet te druk mag maken, de operatie is nog maar kort geleden gedaan. Tevens zijn ook delen van mijn bovenbenen gevoellooos, omdat er tijdens de operatie zenuwen worden beschadigd. Wat betreft het plassen dit had ik al aardig snel weer onder de knie, alleen moet ik altijd de klok in de gaten houden, want voelen of ik nu wel of niet moet dat is er niet meer. En raar , maar waar, ik heb praktisch geen psoriasis meer, heb weer gave nagels, gelaat en behaarde hoofdhuid, ( in "t UMCG kennen ze de relatie tot elkaar niet, misschien een van jullie??).
Ik ben alweer 2 keer voor controle geweest (voorlopig à 2 maanden), ik ervaar dit als mega spannend, ben ruim een week ervoor uit mijn doen, slaap slecht, droom erover etc....
Dat zal ook nog wel een geruime tijd duren, voordat het onzekere uit je lijf is, als dat al ooit gebeurd.
Vriendelijke groet Irene.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten