Lucie's verhaal (juli 2005)

Hier ook mijn verhaal, na het lezen van de andere verhalen die hier staan. Allemaal verschillende vrouwen met dezelfde beangstigende ziekte.....
Ik ben Lucie, een jonge vrouw van 36 jaar. Ik heb een zoon van 10 en twee stiefdochters van 5 en 7. En ben getrouwd met (sorry dames) de liefste man van de hele wereld.
Ons verhaal begon eind januari van dit jaar 10 dagen voor onze trouwdag op Curacao. Mijn huisarts belde de dag voor we vertrokken op mijn werk met een verontrustende uitslag van het uitstrijkje, ruim een week hiervoor genomen. Ik was een aantal dagen blijven nabloeden en het was pijnlijker geweest dan de andere, maar dat was ik weeral vergeten, verder had ik nl geen klachten, gewoon routine dacht ik...
Deze routine gaf mij een PAP5, de huisarts zei dat het niet verontrustend was, maar ons bezoek op het internet sprak hier heel anders over. Doch we vertrokken gewoon op huwelijksreis. We besloten nog niemand in te lichten, dan werd het ook niet zo echt, was het net of het was nog niet gebeurd. Maar mijn god wat had ik graag direkt mijn moeder opgebeld....
14 februari, de gynaecoloog was een van weinig woorden, een man die het woord kanker enkel uitspreekt tegen zijn verpleegsters, niet tegen zijn patienten. Zo ook bij mij, hij nam een tweede uitstrijkje zei hij, maar later bleek dat hij een biopt had genomen, eentje die ruim een week bleef nabloeden. Maar wij stugge zeeuwen klagen niet en hebben rustig de uitslag afgewacht, zodat we twee weken moesten wachten totdat de gynaecoloog mij vertelde dat ik vier dagen later stond ingepland voor een conisatie.
Nog steeds dachten wij dat het ging om 'routine ingrepen' niets om ons zorgen over te maken en ook de uitslag van de conisatie liet een maand op zich wachten. Toen tekende de gynaecoloog een baarmoeder en een vagina op een kladpapiertje en met een groot kruis erop maakte hij duidelijk dat mijn baarmoeder eruit moest. Mijn hoofd bonsde zo erg dat ik enkel maar heb onthouden wat hij tekende, mijn man vertelde mij later wat hij had verteld en was verward omdat hij het woord kanker niet een keer had genoemd terwijl het ons ondertussen wel duidelijk was wat ik mankeerde. Toch raar dat ik hem na de hysterectomie luid hoorde praten over die vrouw op kamer 210 (ik dus) die de kanker tot achter in der baarmoeder had zitten....
Eind april werd vaginaal mijn baarmoeder en baarmoederhals verwijderd. Even voor de operatie werd ons nog de kans gegeven om de operatie een jaar uit te stellen om toch nog een kind te krijgen, tussen bloedprikken en scheren door mochten we even bepalen wat belangrijker was 'onze kinderwens of mijn overlevingswens'.
Over twee weken ga ik voor mijn eerste controleuitstrijkje, bij de vorige afspraak bij de gynaecoloog kwamen wij na het zelf te vragen te weten dat de snijranden schoon waren. De gynaecoloog wou enkel weten of we al hadden gesext en toen we voorzichtig aangaven dat we moeizaam begonnen waren zei hij laconiek "als je kan sexen dan ben je beter".
Het is allemaal over ons heengekomen als een maaimachine over rijp graan. De huisarts zei toen ik vroeg naar psychologische begeleiding "Tja als je nu een borst was afgezet". Wij voelen ons door de medische wereld enorm in de steek gelaten en dat terwijl mijn eigen lichaam ons ook al zo in de steek liet. Ik heb hier verder geen woorden voor.
Ik wil iedereen die hetzelfde meemaakt veel sterkte toewensen en veel steun van naasten, want god weet waar ik nu was zonder de steun van mijn man.