Hallo Christine,
In augustus 2002 publiceerde jij mijn verhaal over baarmoederhalskanker. Ik heb het toen gewoon van me af geschreven omdat ik nog vol met onzekerheden zat. Daarna heb ik je site eigenlijk niet meer bezocht. Ik had gewoon geen zin om er mee bezig te zijn.
Nu bijna vier jaar later, bezocht ik de site en schrok eigenlijk van de waarschuwing bovenaan de site.
Ik weet dat gewoonweg de meeste vrouwen baarmoederhalskanker overleven. Ook ik dus. Dus bij deze schrijf ik een positief stukje over mijn 'rottijd'.
Ik hoop ook dat anderen het gaan doen, want bij het horen van de diagnose baarmoederhalskanker is je leven nog lang niet voorbij!
In augustus 2002 ben ik geopereerd. Baarmoeder, lymfeklieren en weefsel hebben ze verwijderd. De eierstokken hebben ze kunnen laten zitten, want hier zaten geen klieren tegen aan. Eigenlijk heb ik niet eens zo'n pijn gehad na de operatie, alleen heel veel spierpijn.
Ik weet nog dat ik een week moest wachten op de uitslag van de kweek. Op 13 augustus, stom maar de data weet ik allemaal nog, kreeg ik te horen dat ik helemaal schoon was. Ze hadden niets meer terug gevonden. Waarschijnlijk hadden ze alle cellen al vernietigd bij het dichtschroeien van de wond van de conisatie die ik eerder had gehad. Eigenlijk moest ik heel blij zijn natuurlijk, maar het rare was dat het nog niet tot me doordong. Eerst krijg je zo´n geweldige mokerslag en nu durf je niet meteen blij te zijn. Ik heb me wat afgebeden in die tijd! Had onze lieve heer beloofd dat ik in de gezondheidszorg ging werken als ik beter zou worden.
Ik heb bijna 3 weken in het ziekenhuis gelegen. Ben ondertussen op proefverlof naar huis geweest. Ik kon namelijk niet goed meer zelf plassen. Ik mocht pas naar huis als ik kon catheteriseren. Er bleken zenuwen te zijn beschadigd bij de operatie.
Na een tijdje werd ik kwaad op de hele situatie. De kanker had alle rust weggenomen in ons gezin en onze familie, iedereen verdriet gedaan, wat ging er om in de koppies van mijn kinderen, wat kregen ze er van mee.
Nu, bijna 4 jaar later kan ik zeggen dat het nog vaak voelt alsof het allemaal pas gebeurd is. Ik ben pas laat aan mezelf gaan denken in het verwerkingsproces. Ik heb lang het gevoel gehad dat ik het gewoon over iemand anders had.
Nog niet zo lang geleden heb ik een maatschappelijk werker in de arm genomen om eens te weten te komen wat nu normaal of abnormaal was in mijn gedachtegang of in mijn angsten. Bij mijn bezoekjes aan de huisarts had ik het er wel eens over, dat als ik wat voelde, dat ik dan bang was dat ik weer kanker zou hebben. Mijn arts zei me dan dat dat normaal was. Voor mijn gevoel was dat niet genoeg, ik wilde mijn verhaal gewoon kwijt. Ik vond dat de gewone hulptroepen te kort schoten hierin.
Via het Integraal Kankercentrum Zuid weet ik inmiddels dat de nazorg sterk aan het verbeteren is. Dat is een ontzettend goede zet vind ik.
Ik weet nu dat, ook al is het 4 jaar geleden de angst er altijd wel in meer of mindere mate aanwezig zal zijn. Dat hoort er bij, maar het mag niet altijd aanwezig zijn. Dat zou jammer zijn voor de tijd die voor je ligt.
Voor de rest gaat het goed met ons. De kinderen, inmiddels 10 en 13 komen nu ooit met vragen of verhalen. We zijn heel open naar elkaar. Dat moet ook wel want met elkaar heb je toch een hele spannende tijd beleefd.
Dat catheteriseren.....Ik hoef nu nooit meer ´s nachts mijn bed uit om te plassen!
En weet je, ik werk nu als doktersassistente in het ziekenhuis en ik geniet ervan....
DUS voor iedereen die nu in een rot fase zit, laat je hoofd niet hangen en geloof in de toekomst!
Heel veel sterkte!
Sylvia
=========
augustus 2002:
Hallo Christine,
Wat een steun dat ik ook verhalen van andere lotgenoten kan lezen. Ik ben 37 jaar en moeder van 2 kinderen. In april van dit jaar heb ik op eigen initiatief een uitstrijkje laten maken omdat ik af en toe contactbloedingen had. Bloedingen is eigenlijk te cru uitgedrukt want het was echt minimaal maar het zat me gewoon niet lekker. PAP 3b !!! Paniek dus, wat hield het in. Gelukkig kon ik bij mijn huisarts meteen terecht om te horen wat dit nu eigenlijk inhield. In principe hoefde ik me geen grote zorgen te maken. Het kwam zo vaak voor. Ik werd doorgestuurd naar de gynaecoloog. Gelukkig binnen een week, want de wachttijden in diverse andere ziekenhuizen in de regio waren gewoon belachelijk lang. Bij de gynaecoloog werd ook een poliepje gevonden, deze werd meteen verwijderd en opgestuurd. En ja hoor, na twee weken : we hebben slecht nieuws voor u BAARMOEDERHALSKANKER. Ik werd nu doorgestuurd naar een ander ziekenhuis. Microscopisch onderzoek, weefselafname, nog een keer microscopisch onderzoek onder narcose, longfoto's, bloedcontrole, blaasonderzoek, echo's. Moest mijn baarmoeder eruit ja of nee? Er werd een conisatie gedaan. Nu bleek dat ik een zeer zeldzame vorm kankercellen had. De uitslag van de conisatie was positief:: de kankercellen waren eruit gesneden en de snijvlakken waren schoon. Joepie, wat had ik een geluk.Voor de zekerheid zouden ze het weefsel nog opsturen naar Rotterdam vanwege de zeldzaamheid. In Rotterdam zeiden ze dat de snijvlakken toch onrustige cellen bevatte die toch weer tot kanker konden uitgroeien. Wat nu? afwachten of mijn baarmoeder verwijderen? Dit is gewoon geen keus, Ik wil gewoon zekerheid dus ik was zelf meteen voorstander voor het verwijderen. Ik heb geen kinderwens meer. Komende week word ik geopereerd. Ze passen de Wertheim-methode toe, dus ook lymfeklieren en omliggend weefsel worden weggenomen. Ik ben behoorlijk zenuwachtig aan het worden, maar ik ga er vanuit dat alles goed gaat komen, zowel lichamelijk als geestelijk.
Sylvia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten