Hillie's verhaal (oktober 2005)

Ik weet het. Het kan allemaal erger. Maar toch.....
In augustus 2003 kreeg ik last van de zogenaamde contactbloedingen. Ik ben, na al mijn moed verzameld te hebben, naar de huisarts gegaan. Voor haar een reden om een uitstrijkje te maken. Ik moest 4 weken op de uitslag wachten. Het voelde al niet goed nadat ik van de huisarts was teruggekomen dus ik had voor de zekerheid maar gelijk een afspraak bij de gynaecoloog gemaakt. Na 4 weken piekeren belde de huisarts. Ik zou haar zelf bellen dus dat was al niet ok. Of ik gelijk even langs wilde komen. Die middag zat ik daar en kreeg te horen dat de uitslag pap 3b was. Ik moest naar de gynaecoloog.
Twee dagen later zat ik daar. Er werd besloten dat het beter was dat er een colposcopie gemaakt zou worden. Ik moest me geen zorgen maken want ik zou er weinig tot niets van voelen. Ja hoor! Dat heb ik geweten. Na twee happen uit mijn lijf te hebben gerukt ben ik flauw gevallen. De arts had nog nooit zoiets meegemaakt. De uitslag was CIN I. Ik hoefde me dus helemaal geen zorgen te maken. Maar mijn gevoel zei iets anders. Het voelde zo fout.
In overleg met de gynaecoloog heb ik besloten dat ik wilde dat het weefsel voor de zekerheid weggehaald zou worden. Er zat iets in mijn lijf wat er niet hoorde. Na 3 weken kreeg ik mijn oproep voor lisexcisie. Dagopname dus ik die zelfde middag weer naar huis. De uitslag zou ik over 2 weken horen. Maar het was allemaal voor de zekerheid dus ik maakte me geen zorgen en zag het bezoekje aan de gynaecoloog als een formaliteit. Dat was even anders. Ik kreeg te horen dat het CIN III was en dat het maar goed was dat ze het weggehaald hadden. Ze halen altijd een stukje extra voor de zekerheid weg en dat extra stukje was CIN III. Hij kon ook niet garanderen of alles was weggehaald. Ik moest na 3 maanden terugkomen voor een uitstrijkje. Na 3 maanden werd dat inderdaad gemaakt. Weer 4 weken op de uitslag wachten.... Hoe je daarmee om moet gaan ben ik nog steeds niet achter. Ik was weer gewoon aan het werk gegaan. Mijn relatie van 20 jaar was inmiddels over en was druk op zoek naar een andere woning. Na 3 maanden kreeg ik te horen dat het wederom pap 3b was. Een colposcopie wilde hij niet maken omdat het gezien de vorige keer ook niet zoveel zin had gehad. Ik kon kiezen. Of de baarmoeder verwijderen of een conisatie. Ik ben achter in de 30 maar heb wel een kinderwens dus ik koos voor de conisatie. Wederom een narcose. Omdat er ook een andere operatie tussen had gezeten was dit nummer 3 binnen een half jaar. Uitslag was dat alle snijranden schoon waren dus dat ze het nu echt allemaal hadden weggehaald. Over 3 maanden terugkomen. Er volgende weer even twee maanden van rust en dan wederom het bekende uitstrijkje met een wachttijd van 4 weken. Dat wachten...... Intussen had ik een andere woning gevonden en was met veel dingen bezig want het leven gaat door al had ik af en toe wel het idee dat alles stil stond voor mij en de rest van de wereld alleen maar leefde. Het verwerken van een relatie die niet meer is en het een plekje geven wat er met je lijf niet goed is kost zoveel energie. De uitslag. Het was pap 2. Ja wat moet je daar nou mee? Zou het niet gewoon pap1 moeten zijn? Alles was toch weggehaald? Waarom is het dan 2??? Ik heb er geen echt goed antwoord op gekregen. Ik had enorme last van mijn buik. Energie van nul. Werd om de haverklap ziek. Was niet meer in staat om te werken na alles wat er om me heen gebeurde. Al met al dacht ik dat ik gek werd. En sinds er zoveel weefsel is weggehaald 3 tot 5 dagen totaal van de kaart als ik ongesteld ben. Ben niet in staat om ook maar iets te doen. Dat kan volgens de gynaecoloog niet iets om me zorgen over te maken het is alleen lastig. Lastig??? Zwak uitgedrukt. Maar goed even weer verstand op nul en weer na 3 maanden terug voor een nieuw uitstrijkje. En weer dat wachten. Ik had het idee dat mijn leven alleen nog maar uit wachten bestond. De uitslag was wederom niet ok. Pap 3a. De arts wilde geen risico nemen. Ik werd wederom voor de keus gesteld baarmoeder eruit of een conisatie. Het werd het laatste. Het kon nog. Maar dit was ook echt de laatste keer. Als het de volgende keer weer niet ok zou zijn zou dat niet meer kunnen. Dus wederom een narcose. Ik ben als de dood voor een ruggenprik omdat dat bij mijn moeder een keer volledig fout is gegaan dus voor mij geen ruggenprik. Dat was afgelopen december vlak voor de kerst. Uitslag was wederom dat de snijranden schoon waren en ik hoefde me geen zorgen te maken enz enz enz. Ja die artsen hebben makkelijk praten. Ik heb intussen een nieuwe partner waar ik heel veel steun van ontvang. Afgelopen maart is er wederom een uitstrijkje gemaakt. Weer dat wachten! Ik kan er echt niet mee omgaan. Vraag me af hoe andere vrouwen dat doen. Ligt het aan mij? De uitslag was pap 2. En wederom de vragen over wat moet je ermee? Ik heb besloten dat ik een half jaar rust wilde. Geen uitstrijkje over 3 maanden maar een half jaar. Laat mij maar eens van de zomer genieten. En dat heb ik gedaan. Maar ergens in je hooft blijft de datum rond spoken dat je weer moet. Het is er altijd. Of ik het nu wil of niet. Het uitstrijkje is 2 weken geleden gemaakt. Ik moet nog 2 weken wachten. Ik vlieg nu al tegen de muren op. Energie heb ik nog steeds niet al is het wel wat beter aan het worden. Ik had nooit verwacht dat dit allemaal zo'n enorme impact op mij kon hebben. IK! die alles aan kan nog wel! Ik ben een taaie maar hier kan ik echt niet mee omgaan. Langzaam maar zeker krijg ik mijn energie terug. Maar toch als er is een griepje in de lucht hangt heb ik. Mijn weerstand is nihil. Ik ben nog nooit zo vaak ziek geweest als de afgelopen 2 jaar. 4 uur werken op een dag houdt voor mij in 3 uur slapen in de middag. Maar nu is het piekeren begonnen. Afgelopen zondag knapte er iets. De huilbuien, de onzekerheid, het vertrouwen kwijt zijn in je lichaam en soms ook de woede. Boos zijn op jezelf is de ergste vorm van boosheid. Hoe je hiermee om moet gaan dat is eigenlijk mijn grootste vraag. Een vraag waar denk ik niemand een antwoord op kan geven. Maar toch.....