Judith's verhaal (mei en juni 2007)

Hallo Christine,
Allereerst mijn complimenten voor je website. Geweldig dat als je problemen hebt (gehad) met je uitstrijkje en alles wat daarmee samenhangt, de verhalen van lotgenoten kunt lezen. Hieronder mijn verhaal. Mijn naam is Judith en ik ben 34 lentes jong. Ik heb een schat van een vriend en massa's dieren. Toen ik 29 jaar was, kreeg ik mijn eerste oproep voor een uitstrijkje voor het Bevolkingsonderzoek. Maar ach... je weet hoe dat gaat... je stelt het uit en voor je het weet ben je maanden verder. Uiteindelijk heb ik de oproep maar weggegooid. Ik bedoel... kom op zeg... ik ben 29 jaar... dan kun je toch niets hebben.Eind februari kreeg ik opnieuw een oproep voor het BVO en ik dacht bij mezelf: "Kom, laat ik eens verstandig doen en gaan!" De huisarts zag niets bijzonders en we spraken af dat ik na een week of 4 zou kunnen bellen voor de uitslag (half april).Op 30 maart lag er een briefje in de bus of ik de huisarts wilde bellen want ze hadden geprobeerd om mij te bellen, maar het telefoonnummer klopte niet. Ik wist meteen dat mijn uitstrijkje niet goed was. Want een huisarts zou heus niet na 2 weken zelf contact met je opnemen via telefoon en post om te zeggen dat je uitstrijkje in orde was. Bij het bellen werd ik meteen doorverbonden naar de huisarts (terwijl je ze normaal nooit te spreken kunt krijgen... erg verdacht). "Tja" zei de huisarts. "Er zijn onrustige cellen aangetroffen bla bla PAP3-nogwat piiiiiieeeeeeeeeeeeeeepppppp". Verder hoorde ik dus niets meer want ik was me rot geschrokken. Ik kon zelf alvast een afspraak maken bij de gynaecoloog. Dat heb ik dus gedaan, maar ik kon pas op 1 mei terecht.1 Dag later zat ik zelf bij de huisarts en werd me alles wat duidelijker. De uitslag was dus PAP3b en de KOPAC-B toonde een P6. Kortom ernstige dysplasie. De huisarts heeft zelf voor mij een nieuwe, eerdere, afspraak gemaakt bij de gynaecoloog en nu kon ik 7 april al terecht.De gynaecoloog heeft een colposcopie gedaan met een kleuring. Hij heeft geen biopsies genomen maar wel een echo gemaakt. (Grappig, ik had niet verwacht ooit een echo te zullen krijgen aangezien ik geen kinderwens heb.) Hij vond op de baarmoedermond een plekje ter grootte van een gulden maar vond verder dat het er eerder uitzag als PAP3a dan PAP3b. Afgesproken werd dat hij het zou weghalen middels een lisconisatie. Er was echter wel een wachtlijst van een week of 12, dus de ingreep zou ongeveer eind juni gaan plaatsvinden.Gisteren, 11 mei, kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis dat ik 31 mei geholpen ga worden. Bibberdebibber..... Dit alles gaat gebeuren onder algehele narcose. Dit heb ik nog nooit gehad, dus ik heb geen flauw idee wat ik kan verwachten. Ik ben er best onzeker over. Overal lees je dat PAP3b niets voorstelt, dat de kans dat je kanker ontwikkelt bijna nihil is, dat de prognoses heel goed zijn. Maar ook lees je verhalen van vrouwen met PAP2 of PAP3a die gewoon kanker bleken te hebben. Ik weet liever waar ik aan toe ben. Dan kan ik me daarop instellen.En het hele verhaal wordt nog cynischer als je weet dat ik jarenlang psychische problemen heb gehad: anorexia, depressies, borderline, suicidaal. Jarenlang heb ik gewenst om een enge en vooral dodelijke ziekte te krijgen, zodat ik tenminste niet zelf suicide hoefde te plegen (beetje laf!!). En nu heb ik eindelijk mijn leven op de rit. Ik ga in september een HBO-opleiding volgen, alles gaat goed en dan krijg je dit. Heel zuur...Nou, toch nog een heel verhaal geworden. Ik zal jullie op de hoogte houden en regelmatig een update sturen.Degenen die met mij willen mailen, heel graag. Het is altijd prettig om met lotgenoten te praten.Alle andere vrouwen met gelijksoortige problemen: Succes!! Laat je er niet onder krijgen!!groetjes, Judith


Update juni 2007:
Hier een update van mijn verhaal.Vorig jaar in mei dus die lisconisatie gehad. En ik moet zeggen dat het me heel erg is meegevallen. Ik ben totaal niet ziek geweest van de narcose. Ze moesten alleen wel in de vercouverkamer wat atropine geven omdat mijn hartslag te traag ging. Dezelfde avond ben ik al weer naar stijldansles gegaan en heb ik een uur fanatiek gedanst. Pijn heb ik ook helemaal niet gehad. Alleen een dag of 6 na de ingreep kreeg ik een kleine nabloeding, die leek op een menstruatie. Alleen dat was het niet, want die kwam een week later.Afgelopen december heb ik mijn eerste controle-uitstrijkje gehad. Dat was wel heel spannend. Gelukkig was de uitslag pap1. Beter kan niet!!Ik besef dat ik enorm veel geluk heb gehad, zeker als ik het vergelijk met een aantal verhalen die ik hier ben tegengekomen. Iedereen voor wie het minder goed uitpakt wil ik dan ook heel veel sterkte wensen.
Groetjes, Judith