Monique's verhaal (november 2005)

Hoi Christine,
Allereerst mijn complimenten voor je site. Het is de eerste site die ik vind met persoonlijke verhalen. De meeste verhalen stemmen mij echter wel erg ongerust.
Ik ben Monique, 35 jaar, alleenstaande moeder van twee dochters van acht en vijftien. Afgelopen dinsdag heb ik te horen gekregen van mijn huisarts dat mijn uitstrijkje t.b.v. het bevolkingsonderzoek niet goed was. Hij belde mij op en klonk zeer ernstig. "Ik heb niet zo'n leuke mededeling, er zijn kwaadaardige cellen bij u aangetroffen". Ik helemaal overdonderd vroeg hem "Vertelt u mij nou dat ik kanker heb?" Zijn antwoord hierop was "ja"!! De grond werd ineens onder mijn voeten weggemaaid, mijn dochtertje van acht zat boven te spelen en had het één en ander opgevangen. Ze had het woord 'kanker' gehoord en kwam me vragen of ik dat had. Ik huilde (probeerde me in te houden) niet wst maar dat ik dat gewoon vroeg aan de dokter. Nou is mijn buurvrouw pas haar laatste chemokuur ondergaan omdat zij borstkanker had/heeft. Ik ben even bij haar uit gaan huilen en zij zei me dat aan bmhk een hoop gedaan kan worden. Een half jaar geleden ben ik nog bij de huisarts geweest met klachten, een ob inbrengen deed soms zeer (alsof ik ergens tegen aan kwam) en als ik voelde van binnen, voelde ik een verdikking die er naar mijn mening niet hoorde te zitten. De huisarts heeft toen gekeken maar niet bijzonders ontdekt. Bij mijn vraag of hij dit met het blote oog had kunnen zien was volmondig 'zeker weten'. En mijn uitstrijkje vijf jaar geleden was ook goed. Ik vroeg hem welke pap ik had en hij zei dat hij me dat niet kon vertellen. Dit vond ik vreemd. De volgende dag ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor informatie over de behandeling die ik moest ondergaan. Ik kreeg twee folders mee, colposcopie en lisexcisie. Welke ik kreeg moest ik even aan de huisarts vragen. Ik vroeg daar of zij me konden vertellen welke pap ik had. Ze was verbaasd en zei 'nee dit hoort je huisarts te weten'. Ik op mijn fiets naar de praktijk gereden, nogal in paniek want waarom vertelde hij het me niet? Was het dan zo erg? Ik had nog steeds het idee dat ik gewoon kanker had! Bij de praktijk was de assistente erg bezorgd en ze was zo blij dat ik nog even langskwam. Iedereen op de praktijk in rep en roer want ohoh...dit was wel heel erg. Ik vroeg haar naar mijn pap en ze vertelde me dat ik in pap4 zat! Door haar reactie werd ik nog meer overstuur, het hield haar al 24 uur bezig en dat maakte het voor mij duidelijk dat het echt ernstig was. Na twee dagen ben ik toch voorzichtig op internet gaan kijken en kwam tot de ontdekking dat ik dus nog helemaal geen kanker had! Het was een voorstadium en bmhk is sluipend, het heeft tien tot vijftien jaar nodig om zich te ontwikkelen tot kanker en dan moet het phb virus zich constant in je lichaam bevinden. Geen zorgen dus want vijf jaar geleden was alles nog goed. Toch ben ik enigzins boos op de huisarts dat hij me zo 'onnodig' ongerust heeft gemaakt. De huisarts heeft direct een afspraak gemaakt bij de gyn en gisteren heb ik een colposcopie en lisexcisie ondergaan. Ik vond het zeer vervelend en was ontzettend bang voor wat ze zouden zien. Ik was al overstuur bij binnenkomst (ik ben panisch voor ziekenhuizen) en de arts stelde mij gerust dat hij voor zover hij kon zien niet echt iets verontrustends zag. Maar je hoort de artsen praten, na het gebied te hebben aangestipt met azijnzuur hoor ik de vrouw die bezig is zeggen tegen de gyn: 'wilt u even meekijken? het hele gebied licht op'. Ik schrik me rot, maar nog steeds wordt mij gezegt dat ik me vooral niet druk moet maken. Nu lees ik deze verhalen en blijkt dat het dus wel degelijk ernstiger kan zijn en ik word toch weer bang voor de uitslag die ik woensdag ga krijgen. Aangezien ik erg angstig was wilde de arts me niet te lang laten wachten.... het kan dus altijd sneller dan twee weken! Waarom laten ze mensen dan zo lang in onzekerheid vraag ik me dan af. Maargoed....ik hou mijn hart vast. Na afloop van de ingreep vroeg hij me nog even of ik nog van plan was kinderen te krijgen. In principe dus niet en gelukkig heb ik twee lieve meiden. Ik hoop dat deze vraag gewoon formeel is want je wordt zo bang dat ze je niet alles vertellen om je niet extra bang te maken. Het verbaasd mij op de site ook dat er zoveel vrouwen in de dertig zijn. Hoe kan het toch in zo'n ver stadium zijn dat het nodig is om je baarmoeder ed. te verwijderen terwijl het zo'n sluipende ziekte is volgens zeggen? Ik lees zelfs een verhaal van iemand waarbij het uistrijkje drie jaar daarvoor nog gewoon goed was. In de meeste verhalen hebben mensen pap 3a of b en blijkt het toch ernstig en ik heb pap4! En ja...gelukkig kunnen ze een hoop tegenwoordig maar de lijdensweg is minder. Ik ben alleen met mijn twee meiden en nu toch wel weer erg bang voor de uitslag... het kan dus ook negatief zijn waar ik voor alsnog in principe niet vanuit ging... al voelde het toch niet goed en had ik mijn twijfels. Maar, dacht ik gisteravond voordat ik dus op deze site kwam, ik lees dat het tien tot vijftien jaar duurt dus het kan dus zeker geen kanker zijn. Nu lees ik dit allemaal en blijkt dat dat dus wel degelijk kan... ik vrees met grote vrezen. Ik ben gisteravond beginnen te lezen hier en halverwege gestopt... heb slecht geslapen en het laat me geen seconde los dat ik iets ernstigs kan hebben. Roken zet me ook aan denken, ik ben een stevige rookster en nu lees ik dat roken een directe invloed heeft op de cellen in de baarmoeder. Pfff was een verhaal en wat kan je wereld ineens op zijn kop staan na zo'n bericht zeg. Ik moest dit toch even kwijt en wens iedereen heeeel veel sterkte toe... Ik hoop op goed bericht en tja....als het slecht is moet er maar gebeuren wat er moet gebeuren. Heb weinig vertrouwen in de medici omdat er gewoon zoveel fouten worden gemaakt. En wij als 'leken' weten niet was er met ons gebeurt allemaal dus laten het maar gebeuren. In ieder geval....ik laat nog weten wat mijn uitslag was als je dat op prijs stelt. Heel fijn om dit even kwijt te kunnen aan iemand die er ervaring mee heeft. Bedankt!!