Hallo iedereen die dit leest,
Mijn naam is Jolanda en ben 29 jaar. Ik heb geen kinderen maar wel een kinderwens. In november 2004 ben ik naar mijn huisarts gegaan omdat ik al een tijdje last had van contactbloedingen en bloedingen tussen de menstruatie door. Hij maakte een uitstrijkje en stuurde me door naar de gynaecoloog. Een week later kon ik daar terecht, voor dat ik hier naar toe ging belde ik de huisarts voor de uitslag van mijn uitstrijkje. Toen kreeg ik de schrik van mijn leven, er waren onrustige cellen gevonden. Dit was echter nog geen reden tot paniek. Met deze mededeling ging ik naar de gynaecoloog, deze had alle info al van de huisarts ontvangen. Zij deed een inwendig onderzoek en constateerde dat er aan mijn baarmoedermond een poliep groeide. Hiervan nam ze een biopt. De uitslag hiervan zouden we (mijn vriend en ik) 3 weken later van haar krijgen.In de tussentijd moesten we naar het academisch ziekenhuis in Maastricht. Hier zouden ze bekijken op welke manier de poliep weggehaald moest worden. Hier aangekomen ging het helemaal mis. De gynaecoloog die we hier kregen had de (negatieve) uitslag van het biopt al en ging er van uit dat wij al wisten dat het kwaadaardig was. Maar wij wisten van niks! Uit haar verhaal moest ik dus op een gegeven moment zelf concluderen wat er aan de hand was. Ik heb zelf aan haar moeten vragen: "heb ik nu dan baarmoederhalskanker?" Schandalig.Er werd een afspraak gemaakt voor een MRI-scan, pas 2 weken later kon dit. Erg lang hoor, als je net zo'n mededeling hebt gehad! De uitslag hiervan was gelukkig positief, de tumor was niet groter dan 2 cm. en daardoor kwam ik in aanmerking voor een "TRACHELECTOMIE", een baarmoederbesparende operatie.Hiervoor kom je alleen in aanmerking als je voldoet aan de volgende eisen:- de tumor mag niet groter zijn dan 2cm- er mogen geen uitzaaiingen zijn- je mag niet ouder zijn dan 35 jaar- je moet een kinderwens hebbenOm uit te sluiten dat er uitzaaiingen zouden zijn moest ik nu nog in een CT-PET scan. De uitslag hiervan was ook goed dus de operatie kon gepland worden. Het zou 11 of 12 januari worden. Dit alles zou in het AZM gebeuren. Hier was ik erg blij mee want je wil gewoon dat die tumor zo snel mogelijk weg gehaald word. Echter een week voor de tijd had ik nog niets gehoord en belde zelf hoe het er voor stond. Toen kreeg ik te horen dat wegens personeelstekort de operatie niet door kon gaan. Ik werd doorgestuurd en kon kiezen tussen Amsterdam of Nijmegen. Je voelt je dan dus echt niet serieus genomen, ongelooflijk. Je wordt gewoon aan de kant gezet terwijl er zoiets ergs in je lichaam gebeurt. Uiteindelijk koos ik voor Nijmegen. Een week later kon ik terecht bij dkt. Massuger. Een super arts! Heel duidelijk over wat er staat te gebeuren maar tegelijk ook erg menselijk, iets wat er in Maastricht, bij ons nog al eens aan schorte. Een voordeel van de behandeling in Nijmegen was ook dat dkt. Massuger de operatie vaginaal ging doen, in Maastricht zou het door de buik gebeuren. Dit bespaart je dus gewoon een grote buikwond en litteken natuurlijk. Ik kreeg nog wel een inwendig onderzoek onder narcose, dit omdat dkt. Massuger zelf wilde zien hoe alles er uit zag. Hiervoor moest ik 1 dag opgenomen worden. De grote operatie was gepland op 2 februari. Natuurlijk keek ik er erg tegen op maar aan de andere kant had ik ook zoiets van laat nu eindelijk maar komen. Goed, op 2 februari was het dan zover. Er stond me een operatie van 7 uren te wachten. Dit omdat ze als eerste de lymfeklieren zouden verwijderen. Deze onderzoeken ze ter plekke via een vriescoupe. Als dit er goed uit ziet (geen uitzaaiingen) gaan ze verder met de operatie. De operatie is bij mij goed geslaagd! Dat was een enorme opluchting, want als je de operatie in gaat weet je dus niet wat ze in die lymfeklieren aan gaan treffen en dus ook niet of de operatie aan je baarmoederhals wel door gaat. Nog een paar dagen in het ziekenhuis moeten blijven om te herstellen en toen mocht ik alweer naar huis. Heerlijk! Al met al is het me allemaal erg meegevallen, de vooruitzichten zijn nu erg goed (Natuurlijk sta ik wel onder controle de eerste 5 jaar). En wat erg belangrijk voor me is, is dat de mogelijkheid om zwanger te worden nog steeds bestaat.
Groeten Jolanda
Mijn naam is Jolanda en ben 29 jaar. Ik heb geen kinderen maar wel een kinderwens. In november 2004 ben ik naar mijn huisarts gegaan omdat ik al een tijdje last had van contactbloedingen en bloedingen tussen de menstruatie door. Hij maakte een uitstrijkje en stuurde me door naar de gynaecoloog. Een week later kon ik daar terecht, voor dat ik hier naar toe ging belde ik de huisarts voor de uitslag van mijn uitstrijkje. Toen kreeg ik de schrik van mijn leven, er waren onrustige cellen gevonden. Dit was echter nog geen reden tot paniek. Met deze mededeling ging ik naar de gynaecoloog, deze had alle info al van de huisarts ontvangen. Zij deed een inwendig onderzoek en constateerde dat er aan mijn baarmoedermond een poliep groeide. Hiervan nam ze een biopt. De uitslag hiervan zouden we (mijn vriend en ik) 3 weken later van haar krijgen.In de tussentijd moesten we naar het academisch ziekenhuis in Maastricht. Hier zouden ze bekijken op welke manier de poliep weggehaald moest worden. Hier aangekomen ging het helemaal mis. De gynaecoloog die we hier kregen had de (negatieve) uitslag van het biopt al en ging er van uit dat wij al wisten dat het kwaadaardig was. Maar wij wisten van niks! Uit haar verhaal moest ik dus op een gegeven moment zelf concluderen wat er aan de hand was. Ik heb zelf aan haar moeten vragen: "heb ik nu dan baarmoederhalskanker?" Schandalig.Er werd een afspraak gemaakt voor een MRI-scan, pas 2 weken later kon dit. Erg lang hoor, als je net zo'n mededeling hebt gehad! De uitslag hiervan was gelukkig positief, de tumor was niet groter dan 2 cm. en daardoor kwam ik in aanmerking voor een "TRACHELECTOMIE", een baarmoederbesparende operatie.Hiervoor kom je alleen in aanmerking als je voldoet aan de volgende eisen:- de tumor mag niet groter zijn dan 2cm- er mogen geen uitzaaiingen zijn- je mag niet ouder zijn dan 35 jaar- je moet een kinderwens hebbenOm uit te sluiten dat er uitzaaiingen zouden zijn moest ik nu nog in een CT-PET scan. De uitslag hiervan was ook goed dus de operatie kon gepland worden. Het zou 11 of 12 januari worden. Dit alles zou in het AZM gebeuren. Hier was ik erg blij mee want je wil gewoon dat die tumor zo snel mogelijk weg gehaald word. Echter een week voor de tijd had ik nog niets gehoord en belde zelf hoe het er voor stond. Toen kreeg ik te horen dat wegens personeelstekort de operatie niet door kon gaan. Ik werd doorgestuurd en kon kiezen tussen Amsterdam of Nijmegen. Je voelt je dan dus echt niet serieus genomen, ongelooflijk. Je wordt gewoon aan de kant gezet terwijl er zoiets ergs in je lichaam gebeurt. Uiteindelijk koos ik voor Nijmegen. Een week later kon ik terecht bij dkt. Massuger. Een super arts! Heel duidelijk over wat er staat te gebeuren maar tegelijk ook erg menselijk, iets wat er in Maastricht, bij ons nog al eens aan schorte. Een voordeel van de behandeling in Nijmegen was ook dat dkt. Massuger de operatie vaginaal ging doen, in Maastricht zou het door de buik gebeuren. Dit bespaart je dus gewoon een grote buikwond en litteken natuurlijk. Ik kreeg nog wel een inwendig onderzoek onder narcose, dit omdat dkt. Massuger zelf wilde zien hoe alles er uit zag. Hiervoor moest ik 1 dag opgenomen worden. De grote operatie was gepland op 2 februari. Natuurlijk keek ik er erg tegen op maar aan de andere kant had ik ook zoiets van laat nu eindelijk maar komen. Goed, op 2 februari was het dan zover. Er stond me een operatie van 7 uren te wachten. Dit omdat ze als eerste de lymfeklieren zouden verwijderen. Deze onderzoeken ze ter plekke via een vriescoupe. Als dit er goed uit ziet (geen uitzaaiingen) gaan ze verder met de operatie. De operatie is bij mij goed geslaagd! Dat was een enorme opluchting, want als je de operatie in gaat weet je dus niet wat ze in die lymfeklieren aan gaan treffen en dus ook niet of de operatie aan je baarmoederhals wel door gaat. Nog een paar dagen in het ziekenhuis moeten blijven om te herstellen en toen mocht ik alweer naar huis. Heerlijk! Al met al is het me allemaal erg meegevallen, de vooruitzichten zijn nu erg goed (Natuurlijk sta ik wel onder controle de eerste 5 jaar). En wat erg belangrijk voor me is, is dat de mogelijkheid om zwanger te worden nog steeds bestaat.
Groeten Jolanda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten