Hallo Christine,
In mijn geval is het inmiddels een slepende kwestie worden. In tegenstelling tot de andere vrouwen op de site werd er bij mij na onderzoek (ik werd vrijwel niet meer ongesteld) een PAP4 geconstateerd toen ik net 17 jaar was. Een uitzonderlijk geval dus, waar ook de artsen niet goed raad mee wisten. Ik kan me de angst heel goed herinneren. Aan de hand van een los uit de pols gekrabbeld schetsje liet mijn gyn mijn moeder en mij zien hoe een normale baarmoederhals eruit ziet en hoe die van mij er uitzag, flink vergroeid. Vanwege de absurd jonge leeftijd werden er geen drastische stappen ondernomen. Er werd slechts een gedeelte van de afwijkende cellen "afgeschild" in de hoop dat mijn afweersysteem het resterende werk zou doen. Ik kan me herinneren dat dit een zeer pijnlijke onderneming was, zonder enige vorm van verdoving (misschien omdat ze in het plaatstelijke ziekenhuis waar ik destijds nog onder behandeling was, nog van de oude stempel waren...??!). Wonder boven wonder wierp de ingreep haar vruchten af en de 4 jaar daaropvolgend was het iedere 6 maanden weer netjes PAP1.
Daarna begon de ellende weer. Omdat alles iedere keer zo goed was, vertelde mijn nieuwe gyn in Rotterdam me dat ik nu wel om het jaar mocht terugkomen i.p.v. om de 6 maanden. Na dat jaar werd er helaas een PAP2 geconstateerd. Een terugval, maar geen reden tot paniek. Er werd niets gedaan en de kans werd groot geacht dat mijn uitstrijkje weer normaal zou worden met de tijd. Wel moest ik vanaf dat moment weer om de 6 maanden terugkomen. Dit heb ik overigens altijd als iets goeds beschouwd, het idee dat de zaak nauwlettend in de gaten werd gehouden. De arts kreeg gelijk, weer netjes PAP1. Arts blij, Kim blij! Blijdschap was van korte duur, om precies te zijn 6 maanden....weer PAP2. In een gesprek met de gyn vertelde hij me dat hij het zat was dat de cellen in mijn baarmoederhals blijkbaar geen zin hadden om constant te blijven. Stoppen met roken werd me dan ook niet vriendelijk gevraagd, maar min of meer opgedragen! Logisch als je je bedenkt dat het meerendeel van de vrouwen met baarmoederhalskanker zware rooksters betreft...! Ook vertelde hij me dat wanneer mijn uitstrijkje de daarop volgende keer weer afwijkend zou zijn hij stappen zou ondernemen. PAP3b was uiteraard ruim voldoende motivatie om weer bij elkaar te komen voor een gesprek.
Ik ben inmiddels 24 jaar en het is nu 5 dagen geleden dat ik een lisexcisie heb gehad. Ben vandaag weer voor het eerst aan het werk en dit valt tegen. Hoewel ik geen bloed meer verlies, houdt de zeurende pijn in mijn onderbuik en rug aan. Ben ook bang, vooral na het lezen van de verhalen op je site. Ik heb tot nu toe altijd gedacht dat een PAP5 de enige echte reden tot ongerustheid zou zijn. Dat zelfs een PAP3 bij nader onderzoek kan resulteren in kanker en zo'n enge Wertheim-behandeling, is in al die jaren werkelijke nog nooit bij me opgekomen! Misschien zit het veschil hem in de leeftijd. Natuurlijk willen de artsen alles op alles zetten om mijn baarmoeder te behouden, EN IK OOK!!! Natuurlijk wil nog kinderen en natuurlijk wil ik die vervelende maar o zo belangrijke menstruatie nog niet missen!! Maar....ik wil ook nog niet dood en ik wil ook niet ziek zijn, zoals ieder ander....Op 21 januari moet ik terugkomen aan de hand van de lisexcisie. Spannend, spannend, spannend....Je weet nooit....Maar we blijven positief. Ik weet inmiddels dat mijn lichaam tot veel dingen in staat is!
Groeten,Kim
In mijn geval is het inmiddels een slepende kwestie worden. In tegenstelling tot de andere vrouwen op de site werd er bij mij na onderzoek (ik werd vrijwel niet meer ongesteld) een PAP4 geconstateerd toen ik net 17 jaar was. Een uitzonderlijk geval dus, waar ook de artsen niet goed raad mee wisten. Ik kan me de angst heel goed herinneren. Aan de hand van een los uit de pols gekrabbeld schetsje liet mijn gyn mijn moeder en mij zien hoe een normale baarmoederhals eruit ziet en hoe die van mij er uitzag, flink vergroeid. Vanwege de absurd jonge leeftijd werden er geen drastische stappen ondernomen. Er werd slechts een gedeelte van de afwijkende cellen "afgeschild" in de hoop dat mijn afweersysteem het resterende werk zou doen. Ik kan me herinneren dat dit een zeer pijnlijke onderneming was, zonder enige vorm van verdoving (misschien omdat ze in het plaatstelijke ziekenhuis waar ik destijds nog onder behandeling was, nog van de oude stempel waren...??!). Wonder boven wonder wierp de ingreep haar vruchten af en de 4 jaar daaropvolgend was het iedere 6 maanden weer netjes PAP1.
Daarna begon de ellende weer. Omdat alles iedere keer zo goed was, vertelde mijn nieuwe gyn in Rotterdam me dat ik nu wel om het jaar mocht terugkomen i.p.v. om de 6 maanden. Na dat jaar werd er helaas een PAP2 geconstateerd. Een terugval, maar geen reden tot paniek. Er werd niets gedaan en de kans werd groot geacht dat mijn uitstrijkje weer normaal zou worden met de tijd. Wel moest ik vanaf dat moment weer om de 6 maanden terugkomen. Dit heb ik overigens altijd als iets goeds beschouwd, het idee dat de zaak nauwlettend in de gaten werd gehouden. De arts kreeg gelijk, weer netjes PAP1. Arts blij, Kim blij! Blijdschap was van korte duur, om precies te zijn 6 maanden....weer PAP2. In een gesprek met de gyn vertelde hij me dat hij het zat was dat de cellen in mijn baarmoederhals blijkbaar geen zin hadden om constant te blijven. Stoppen met roken werd me dan ook niet vriendelijk gevraagd, maar min of meer opgedragen! Logisch als je je bedenkt dat het meerendeel van de vrouwen met baarmoederhalskanker zware rooksters betreft...! Ook vertelde hij me dat wanneer mijn uitstrijkje de daarop volgende keer weer afwijkend zou zijn hij stappen zou ondernemen. PAP3b was uiteraard ruim voldoende motivatie om weer bij elkaar te komen voor een gesprek.
Ik ben inmiddels 24 jaar en het is nu 5 dagen geleden dat ik een lisexcisie heb gehad. Ben vandaag weer voor het eerst aan het werk en dit valt tegen. Hoewel ik geen bloed meer verlies, houdt de zeurende pijn in mijn onderbuik en rug aan. Ben ook bang, vooral na het lezen van de verhalen op je site. Ik heb tot nu toe altijd gedacht dat een PAP5 de enige echte reden tot ongerustheid zou zijn. Dat zelfs een PAP3 bij nader onderzoek kan resulteren in kanker en zo'n enge Wertheim-behandeling, is in al die jaren werkelijke nog nooit bij me opgekomen! Misschien zit het veschil hem in de leeftijd. Natuurlijk willen de artsen alles op alles zetten om mijn baarmoeder te behouden, EN IK OOK!!! Natuurlijk wil nog kinderen en natuurlijk wil ik die vervelende maar o zo belangrijke menstruatie nog niet missen!! Maar....ik wil ook nog niet dood en ik wil ook niet ziek zijn, zoals ieder ander....Op 21 januari moet ik terugkomen aan de hand van de lisexcisie. Spannend, spannend, spannend....Je weet nooit....Maar we blijven positief. Ik weet inmiddels dat mijn lichaam tot veel dingen in staat is!
Groeten,Kim
Geen opmerkingen:
Een reactie posten