17 dec 2008

Marjo's verhaal (mei 2005)

Als eerste wil ik iedereen bedanken voor hun verhaal op deze site.
En natuurlijk Christine, die het initiatief heeft genomen voor deze site en de moeite neemt om nog iedere keer alle verhalen te plaatsen.

Na heel wat gezoek en gespeur ben ik op deze site gekomen, en eerlijk gezegd ben ik me helemaal verrot geschrokken. Ik heb gisteren pas de uitslag PAP3B te horen gekregen, en zat nog in de de positieve versie van het is GEEN kanker vast. Ook op internet wordt bij PAP3B steeds verteld dat het nog alle kanten op kan.
En dan kom je hier, lees je al die uitslagen dat het dus wel goed fout kan zitten en dan ga je over alles anders denken.
Misschien ben ik te snel begonnen met lezen en zoeken.
Wat het vervolg van mijn verhaal zal gaan worden is op dit moment nog geheel onduidelijk, maar ik hoop dat het me lukt om dit bij te houden, en zo iedereen op de hoogte te houden van mijn belevingen en ervaringen. En natuurlijk hoop ik dat ik het eerste PAP3B verhaal wordt dat de "versie" alleen maar onrustige cellen waar gaat maken. Altijd fijn om te lezen als je nog in de fase van allemaal ??????? zit.

Ik ben dus Marjo, 45 jaar ongehuwd, geen kinderen en alleenwonend.
Ik ben enigst kind, mijn vader is 80 en weer weduwnaar, en zover ik kan, probeer ik zijn leven wat aangenamer te maken. Mijn vader is niet door het leven gekust, drie vrouwen verloren aan kanker en als wonder boven wonder nog steeds blij met het leven.
Alleen gisteren schrok hij zich ook even helemaal kapot, bij toeval was hij bij mijn bezoek aan de huisarts, en kon ik dit nieuws dus niet meer voor hem verborgen houden. Het meest indrukwekkende was gisteren ook wel zijn verdriet en zijn angst, om ook mij te gaan te verliezen.
Allemaal wel heel erg vroeg bedacht, en nog helemaal niet ter spraken, maar het maakte me wel erg boos op het lot, was het een keer niet genoeg geweest, had hij niet genoeg ellende gehad??
Als mens ben ik nu niet het voorbeeld wat kan roepen, hoe kan dit nu, ik heb altijd zo gezond geleefd. Eerder het tegenovergestelde, ik rook al tig jaar als een ketter, gezond eten doe ik met tijd en wijlen, van een borrel en lekker op stap gaan ben ik ook nooit vies geweest. En de oproep voor een uitstrijkje verdween bij mij dus ook altijd regelrecht in de vuilnisbak. Het enigste wat ik ooit gedaan heb om mijn lichaam niet langer nog meer aan te doen, is stoppen met de pil op mijn 35e.
Door een rare speling van het lot, werden mij de laatste maanden steeds verhalen over uitstrijkjes met verkeerde uitslagen verteld, ik werk in een ziekenhuis, en als ik in de tuin zat om een sigaretje te roken, kwam er weer iemand bij me zitten en vertelde mij haar verhaal. In die tijd kwam ook een herinnering voor het bevolkingsonderzoek en deze keer verdween hij niet in de vuilnisbak, maar bij de nog af te handelen post. Enkele weken later werd er bij een collega baarmoeder kanker geconstateerd, en mijn collega's die op de hoogte waren van mijn struisvogelpolitiek spraken me maar weer eens toe. Ik heb dus mijn kop uit het zand gehaald en heb een uitstrijkje laten maken.
Met de uitslag zoals boven staat beschreven. Maandag ga ik meteen voor een afspraak en hoop als collega er snel tussendoor te kunnen en snel uit alle onzekerheid verlost te zijn.
De update volgt zo gauw ik iets meer te vertellen heb.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten