Christines verhaal (geschreven februari 2001):
Mijn eigenlijke verhaal werd overschaduwd door het feit dat bij de operatie een hele erge fout is gebeurd: in de oplossing van de ruggenprik voor de pijnbestrijding was een te hoge morfineconcentratie. Dit veroorzaakte op de dag na de operatie een ademstilstand. Gelukkig hebben mijn man en mijn moeder die allebei bij mij op de kamer waren dit opgemerkt. door de overdosering was ik twee dagen heel erg ziek. Toen het gif eindelijk door het lichaam was afgebroken begon het "eigenlijke" herstel.
September 2000 werd bij mij Pap IV geconstateerd – voorstadium van baarmoederhalskanker. Eerst werd een kleine ingreep onder narcose gedaan om het onrustige weefsel direct te verwijderen (conisatie) en in het lab te onderzoeken. Helaas werd duidelijk dat het onrustige weefsel al te uitgebreid was. Zo heeft men eerst een biopsie genomen. Na onderzoek van het weefsel was duidelijk dat het toch al kanker was. Het stadium was Ib. Na verdere onderzoeken bleek dat de lymfeklieren niet betroffen zijn en dat de therapie een operatie naar Wertheim-Meigs is.
De operatie op zich is goed verlopen. Daarna ging het echter fout. Voor de pijnbestrijdende oplossing die in de ruggenprik gepompt werd, werd per ongeluk een tienvoudige dosis morfine gebruikt. Dit werd pas de volgende dag opgemerkt. Ik vond het wel raar dat ik alsmaar slapper en suffer werd ipv. wakkerder maar dacht dat het gewoon de nawerkingen van de narcose waren. In de nacht na de operatie had ik af en toe een gek jeukgevoel. Door het krabben merkte ik dat sommige plekken van de huid gevoellos waren. Dit heb ik aan het personeel gemeld, waarop mijn huid op kou- en warmte- gevoel getest werd. De artsen en verpleegsters hadden al een vermoeden richting morfine-overgevoeligheid en heeft de oplossing met de tienvoudige morfine-oplossing door eentje zonder morfine verruild. Dit was echter te laat, want een kwartier later had ik een ademstilstand, die ik zelf helemaal niet opmerkte omdat ik voor mijn gevoel gewoon sliep. Mijn man en mijn moeder die gelukkig op mijn kamer waren, hebben meteen het personeel gealarmeerd en zo kon ik heel snel gereanimeerd worden. Daarna moest ik voor twee dagen naar de Intensive Care voor de bewaking van de ademhaling. Ik heb me in deze tijd ontzettend ellendig en ziek gevoeld, totaal vergiftigd. Nooit erder in mijn leven is het zo slecht met mij gegaan.
Nadat het gif eindelijk door het lichaam was afgebroken, kon ik terug naar de gewone afdeling. Het herstel van de operatie zelf ging dan eigenlijk heel goed en ik had, behalve twee uren héle erge buikkrampen, verder geen problemen. Het beste nieuws was wel dat alle snikvlakten van het weggehaalde weefsel ruim tumorvrij en ook alle lymfeklieren schoon waren. Dat betekende geen bestraling! Na 11 dagen mocht ik naar huis en sindsdien gaat het elke dag een stukje beter.
Dat ik geen baarmoeder meer heb belast me eigenlijk niet. Maar ik heb ook twee schatten van kinderen en ik had geen kinderwens meer. Moeilijker vind ik te verwerken dat ik bijna dood ben gegaan. Men denkt meestal toch niet over de eigen dood na en nu kwam het ineens heel dichtbij… En het feit dat ik een kankerpatiënte ben/was (?) heb ik ook nog niet goed verwerkt omdat ik ook voor de operatie van de kanker nooit iets heb gemerkt en me ook nu weer bijna helemaal de oude voel (gelukkig).
Ik denk dat ik heel heel veel geluk heb gehad...
